Een groot deel van de natie houdt zich vandaag bezig met de grote voetbalvraag van het jaar: wordt Feyenoord kampioen of toch niet. Dat kan ons in alle eerlijkheid helemaal niets schelen en dus rijden we lekker naar de ingang De Zilk van de Waterleidingduinen, waar het vandaag beduidend rustiger is dan normaal op een mooie zonnige dag. Double fun.
AWD
Voor wie ze nog niet kent, de Amsterdamse waterleidingduinen (AWD) zijn een wandelparadijs. Het gebied tussen Zandvoort en Noordwijk wordt gebruikt voor de waterwinning van de hoofdstad en alleen wandelaars zijn toegestaan dit natuurgebied te betreden. Geen honden, geen langsrazende wielrenners en bovenal veel onverharde paden. De AWD komen regelmatig in nieuws vanwege de grote populatie damherten en de vraag hoe die te beteugelen. Omwonenden klagen over de overlast (ze vernielen de tuinen) en het gevaar (ze steken regelmatig de wegen over). De boswachters zien de biodiversiteit van de duinen achteruit hollen door de overbegrazing.
Na lang soebatten tussen diverse belangenorganisaties en dierenwelzijnsgroeperingen is het hoge woord er nu uit. Er mag een deel afgeschoten worden. En dat gebeurt nu ook, in fases. Gelukkig merken we al snel dat er genoeg over zijn. Een van de leuke dingen van de AWD is namelijk dat je vrijwel verzekerd bent van meerdere ontmoetingen met damherten tijdens iedere wandeling. We kijken daar dus niet meer van op, maar we genieten er wel van.
Meidoorn
Wat vandaag wel opvalt is de meidoorn. Er staan veel meidoorns in de duinen en ze staan nu in volle bloei. Het zware parfum van de bloesem drijft op de wind. ‘Het ruikt naar vroeger’, zegt Maddy. Ik ervaar dat net zo. Als ik de meidoorn ruik dan sta ik onmiddellijk weer op het paadje in de polder schuin tegenover ons huis. Het behoorde tot het gebied waar ik mijn kinderavontuurtjes beleefde, alleen op ontdekkingstocht langs de sloten en door de bosjes rond de bollenvelden, waakzaam voor de buurthonden en het broedende zwanenpaar dat geen kleine meisjes in hun buurt duldde. Nog geen 200 meter van huis, maar geheel verantwoordelijk voor mijn eigen veiligheid en vrij om mijn neus achterna te gaan, tenminste, zo voelde dat. En dat kon nog in de jaren ’70, een kind een beetje laten rondstruinen in de buurt. Het zullen de eerste meidoorns in mijn leven zijn geweest die ik heb geroken.
‘Terwijl ik als kind natuurlijk nooit een bewuste gedachte aan een bloeiende meidoorn wijdde’ , zegt Maddy.
Zo werkt het blijkbaar met geuren, ongemerkt nestelen ze zich in je herinneringen. Ongemerkt, maar krachtig en nooit vervagend.
Schoollaantje
We lopen over het ‘schoollaantje’ in de richting van ‘het Pannenland’. De zonlicht valt prachtig door het frisse groen van de bomen. Maddy probeert het te vangen in een snelle aquarel. We vervolgen over de vlaktes van het ‘Zegveld’, die op mij altijd overkomen als een Hollandse savanne. Alleenstaande bomen en meidoorns die door de overheersende windrichting allemaal duidelijk een kant op groeien. In een oneindige ruimte. We komen aan bij het Panneland, vullen de waterflessen bij het kraantje en keren om via de bossige rand. De beukenblaadjes zijn op hun allerfrist en allergroenst.
Graskarpers
Nu alleen nog rechtdoor langs het Oosterkanaal terug naar De Zilk. Prettig lopen op het korte gras langs het water. Daar zijn ook altijd drinkende damherten te zien. Die zien we vandaag ook weer, als op afspraak. Maar wat we ook zien zijn twee enorme graskarpers in kanaal. Met trage slagen glijden ze door het heldere water. Dat het graskarpers waren wist ik vanmiddag nog niet, maar dat heb ik ondertussen gecheckt. Ze werden in de jaren ’80 uitgezet als natuurlijke grasmaaiers voor de kanalen. Ik kan me niet herinneren ooit eerder zulke grote joekels in de AWD gezien te hebben en dat is een van de redenen om hier altijd weer naar toe te gaan. Er is altijd weer iets nieuws te ontdekken.
Praktische informatie
Amsterdamse Waterleidingduinen
11 km
Startplaats: Ingang De Zilk
Horeca: Kiosk Panneland