In juli liep ik met Maddy Goettsch twee weken over de Hærvejen. Dit is het doorgaande langeafstandspad over de ruggengraat van Denemarken. We zijn tot Nørre Snede gekomen en zullen volgend jaar het resterende deel tot Frederikshavn lopen.
Hier een impressie van onze ervaringen. Op deze website kun je binnen afzienbare tijd alle praktische informatie over Hærvejen vinden. Ik laat natuurlijk weten wanneer die online beschikbaar is.
Padburg 10 juli
Aangekomen bij het startpunt van de hærvejen of ossenweg, de Deense pelgrimsroute. Naar het noorden aansluiting op het Olavspad naar Trondheim, naar het zuiden aansluiting op Duitse Jakobswegen naar Santiago.
De komende twee weken trekken Maddy en ik van de Deens/Duitse grens naar het noorden, maar kijken hoe ver we komen.
We treinden vandaag naar Padburg, checkten in bij de eerste overnachting en liepen een kennismakingsommetje naar het beginpunt pal op de grens. Hier passend voorzien van een fris geverfde slagboom, wat oude grenspalen en plenty markeringen om aan te geven dat dit pad deel uitmaakt van het Europese netwerk van doorgaande pelgrimsroutes.
De keienweg is een stukje van het oorspronkelijke tracé, in dit geval 13e eeuws.
Morgen beginnen we met het echte werk.
Padburg - Kiplev 17 km
Aangekomen bij de eerste pelgrimsherberg, gehuisvest in een tot accommodatie omgevormde stal. De koeien zijn de deur uit gedaan. Een mooi plekje tussen de akkers.
Die gortdroge warme zomer die we thuis hebben, hebben ze hier ook. Het is warm, het gras is geel en de sproeiers tikken de beregening over de gewassen. We lopen over lommerrijke karrensporen, langs de randen van akkers vol goudgeel tarwe en gerst, met maar af en toe een stukje asfalt.
De krekels tjirpen in de bermen. 'Het lijkt de fucking Provence wel', zegt Maddy.
We pauzeren bij een idyllisch gelegen stokoud bruggetje, waar vroeger de ossen overheen werden gedreven, op weg naar de markten van onder meer Duitsland en Nederland.
Wat ons verder opvalt is dat er bijna geen levende ziel te bekennen is. We zien twee hertjes en een paar mensen. Van andere wandelaars is nog geen sprake.
Deze acco biedt naast pelgrims ook plaats aan campers en Poolse arbeiders, wat een wonderlijk sfeertje oplevert. Voor het eten kunnen we fietsen lenen waarmee we naar het nabijgelegen dorp fietsen om geld te trekken en wat boodschapjes te doen.
We eten buiten onder begeleiding van divers vogelgezang, vredig en tevreden.
Kliplev - Rødekro 20 km
Erg warm bij vertrek. De zon hernam haar schroeitaken met nieuwe energie, zo lijkt het.
Al bij de eerste bocht komen we collega haervejen-wandelaars tegen, een stel van onze leeftijd dat onderweg kampeert. We praten even en vervolgen onze route over het getergde gras.
De route is aangenaam: lange grindwegen tussen de graanakkers en langs bosranden, maar erg warm. Maar dan opeens komt er bewolking opzetten en krijgen we een miezerregentje, heerlijk! 'Zelden zo naar regen uitgekeken', stelt Maddy. Het houdt snel weer op. Een buitje voor het stof.
We komen bij een stuk van het oude tracé dat de naam Ossenweg draagt, elders zie je straatnaambordjes met Hærvejen. Het landschap doet sterk denken aan de meseta op de camino: eindeloze akkers graan onder schroeiende zon.
Maar van links komen leigrijze wolken opzetten en zien we de stortbuien in de verte vallen. Af en toe een klap donder. Wij laven ons aan het verkoelende briesje en hopen er het beste van. Bij een volgend dorp scheurt de hemel open en klettert de regen tegen het asfalt. Wij kunnen net op tijd een carport vinden om onder te schuilen. Fraai is dat pauzeplekje niet, maar wel afdoende.
Na deze losse stortbui, loopt de temperatuur weer op, maar niet meer zo hoog. De dorstige aarde ligt tevreden uit te buiken van deze ruime portie vocht.
We ronden de etappe af met een paar mooie bospaadjes en een leuk eenmanspaadje langs een in ongebruik geraakt spoor. Maddy ontmoet een poes die haar natgeregende vacht in de zon laat drogen.
Wij nemen onze intrek in de plaatselijke kro (herberg), waarmee de ontstaansgeschiedenis van dit dorp in de 17e eeuw begon.
Rødekro - Immervad 13 km
Wanneer we de Rode kro verlaten, stuiten we op een Nederlands fietsstel dat maar gematigd enthousiast over de Hærvejen is. Ze missen onder meer gezellige terrasjes en hebben de pest aan de steenslagwegen waarover het beroerd fietsen is.
Wij onderschrijven het gebrek aan terrassen, een dergelijk oud hotel, waar overigens alle historie vakkundig uit gerenoveerd is, zou toch enorm opfleuren van een parasolletje of twee.
We wensen elkaar goede reis, zij gaan koffie drinken, wij gaan op pad. Vanwege de indelingslogistiek vandaag een korte etappe. Qua route een weinig enerverende asfaltweg. Maar halverwege een charmant dorpje met een spierwitte kerk waar een hysterische hoeveelheid muurankers in de toren is verwerkt. We ontmoeten daar de collega-wandelaars weer die liggen te dutten in de schaduw.
We zitten heerlijk op een bankje met de koude kerk in de rug. Maddy schetst de tegenoverliggende pastorie.
Een gezellig rietgedekt geel/blauw gebouw uit de tijd van Hans en Grietje, Roodkapje en Vrouw Holle.
We werken de tweede warme helft van de etappe af, passeren een steen met runeninscriptie uit de tiende eeuw en komen aan bij de herberg op het erf van een oude boerderij.
Waar we wederom onze collega's treffen! We maken nader kennis.
Het is een heel sfeervol plekje, we horen alleen het ruisen van de monumentale boom en vogels die onder de dakranden wonen. Fijn om hier langzaam de avond te zien vallen.
Immervad - Vojens 18 km
De dag begon fris met bewolking en een heel licht miezertje. We konden daardoor de eerste kilometers lekker doorstappen.
Nog steeds veel graanakkers, maar langzamerhand begint er iets te veranderen, er komen moerassen en meertjes en het oogt allemaal minder uitgedroogd.
We komen een losse haervejen- collega uit tegenovergestelde richting tegen die ons wijst op een verscholen Italiaans café, heel kleinschalig, waar hij goeie verhalen over heeft gehoord. We gaan er heen en hij heeft niets teveel gezegd: heerlijke koffie en gebak en omdat hij uit het noorden komt krijgen we de waardevolle routetips 'on the side'.
Het landschap begint te heuvelen, de zon breekt door, we komen langs een pelgrimsherberg waar we onze collega's van gisteren weer treffen. Zij blijven hier, wij gaan na de lunch weer verder, maar niet nadat we een kijkje in het boerderijmuseumpje waar allerhande boerderijspul van de laatste eeuw in slagorde staat opgesteld, van karntonnen tot wasborden en van koetsjes tot sledes.
Er volgt nog een mooi bospad langs een riviertje. Groen en fris, alsof we opeens in een andere klimaatzone terecht zijn gekomen.
En zo glijden we Vojens binnen, een wat grotere plaats, waar we onderdak hebben in een hotel.
In de kamer naast ons wordt met Canada geskypt in een onbekende taal alsof ze de afstand met hun stem moeten overbruggen. Er wordt gehuild, ruzie gemaakt en bijgelegd, zo klinkt het althans. We kunnen door de muur de geadresseerden via de telefoon ook horen. Na een uur wordt het ons te gortig en vatten we de moed op om te vragen of het zachter mag.
Tot onze verbazing schuilen er geen terroristen met doorlopende wenkbrauwen en kalasjnikovs achter de deur, maar een redelijk stel dat met een dove oma en 8 neefjes skypt. Ze blijken zelfs voor rede vatbaar en dimmen het volume. Wat een opluchting.
Vojens - Jels 23 km
Een zeer warme etappe. 23 km met rugzak is dan best 'een ding'. Als we starten en merken dat het verkoelende briesje en een paar vette voor de zon schuivende wolken uit blijven, weten we dat het een beetje survivalen wordt vandaag.
We zetten er redelijk de pas in om zo ver mogelijk te komen in de 'koelste' uren. Na zes km door stoffige korenvelden zijn de waterflessen al leeg. We vullen ze aan bij het kerkje van Jagerup. In Denemarken zijn er altijd open en schone toiletten bij de kerken. En ook veel bankjes op de kerkhoven, waarvan er altijd wel een in weldadige schaduw staat: ideale pauzeplekken dus.
Daarna krijgen we stoffige landwegen tussen de aardappelvelden. Daar geurt de kamille en ruikt het naar de zomers uit mijn jeugd. We zien het land overal snakken naar water, net als wij.
Dan komen er bossen langs een moerasbeekje. We krijgen wat verkoeling door de schaduw, maar tegelijkertijd de complicatie van muggen en dazen. We spuiten ons onder de muggenwerende spray, maar dan verhindert de insecten niet om in grote getale rond ons hoofd te dansen. Als waren we een paar rotte vissen.
Stilstaan is geen optie, want dan komt de hele insectenpopulatie uit het bos langs voor een amuse bouche.
We zijn dan ook erg blij met de pelgrimsherberg op 3/4 van de etappe, waar we rustig en uitgebreid kunnen pauzeren in de tuin met openluchtkeuken voor de kampeerders. Voeten even in een afwasteiltje koud water bij een sfeervolle boerderij.
Het laatste kwart door het bos persen we er ook nog wel uit, maar we zijn erg blij bij aankomst in Jels Motel. Zondags opererend op een laag pitje zonder personeel en met gesloten restaurant. Dus moeten na heerlijke douche terug het dorp in voor een maaltijd.
Jels heeft mooie oude gebouwen, maar het is stil en veel winkelpanden staan leeg. Een groot verlaten hotel staat midden in het centrum langzaam te verkruimelen. Dat kan hier dus op een A-lokatie.
Wij hebben de keuze tussen de typisch Scandinavische snackbarcombinatie pizza/kebab of een eenvoudig restaurantje waar het gezellig half vol zit. Die laatste wordt het dus. Eindelijk ons welverdiende bier en het eten is ook nog eens lekker.
Jels - Kongean 17 km
Mensen, mensen, thuis is het ook heet, ik weet het, maar vandaag werden de temperaturen ons bijna teveel. 's Morgens vroeg al was het te warm om in de zon te staan.
Bij de supermarkt waar we wat vochtrijke snacks halen voor onderweg (fruit, komkommer, tomaatjes) komen we onze Deense collega's weer tegen, samen met een noord-zuid lopend stel ( wij lopen zuid-noord). Prettig weerzien en gemeenschappelijke vrees voor de hitte van vandaag. We kozen dezelfde herberg voor vanavond, dus zullen we elkaar later zeker zien.
Het eerste stuk gaat nog wel, door de bossen, waar de schaduw is, maar daarna is het alsof je over de bodem van een braadpan loopt. De stroompje en poeltjes die we zien zijn bijna allemaal drooggevallen.
We pauzeren bij een huis waar niemand thuis is. We zijn zo brutaal het erf op te lopen om bij een buitenkraan de waterflessen bij te vullen en de petten nat te maken (dat geeft heerlijke verkoeling).
Een stuk verderop bij een buitenkraantje van het waterbedrijf nemen we onder het welwillende oog van de waterbedrijfmannen, bijna een bad onder het kraantje.
Een lange lap asfalt is evenzogoed bijna de doodklap, ondanks de verre uitzichten en de prachtige oude watermolen. We raken ietwat oververhit.
Het laatste stuk gaat langs een klein riviertje dat nog veel water heeft. De oevers zijn in vergelijking met de rest van het land bijna obsceen groen. Als een miniatuurversie van de Nijl door een verder dor gebied.
Geheel gestoofd komen we bij herberg, waar het relatief druk is: 7 mensen, waaronder onze Denen, ook verslagen door de zon.
Het is wonderlijk hoe snel je dan na een douche en even rust weer helemaal bijtrekt. De avond verloopt met 'zoveel' mensen geanimeerd: praatjes, biertjes en een diepvriespizza doen wonderen voor het herstel.
Morgen wordt het nog warmer, dus de plannen worden bijgesteld.
Kongean - Vejen 8 km
Vandaag dus de warmste dag tot nu toe, 30 graden. Om half tien trilt de hitte al boven het asfalt. We houden het bij een klein stukje naar een stadje.
We passeren een soort steencirkel bij een openluchttheatertje op een heuvel. Een mystiek plekje. Hier was tussen 1864 en 1920 de grens met Duitsland, Zuid-Denemarken was dus tijdelijk verloren aan Duitsland. De Denen gebruikten deze plek om provocatief Deens te zijn, met kunst en theater, geheel in 19e eeuwse nationalistische sferen.
In Vejen vinden we een kamer in een hostel. Vejen heeft een terrasje op een plein met een ondiepe waterpartij waar peuters in rompertjes in rondspetteren. We strijken neer op het terras, een zeldzame verschijning tot nu toe. Je ziet dat de meeste Denen ook geen raad weten met deze gekke hete droogte, die al zo'n 45 dagen duurt.
Daarna bezoeken we het kunstmuseum van Vejens, wat, zo blijkt, het woonhuis/atelier is geweest van een van die grensprovo's bij de steencirkel. Het is een charmant museum, niet in het minst door de ontzettend aardige gastvrouw, die ons 't een en ander vertelt en ons na afloop een kan koelkastkoud water voorzet.
Verder houden we ons rustig, plannen de komende dagen en verheugen ons op voorspelde temperaturen die volgens de berichten niet hoger dan 23 graden zullen zijn, voorlopig....
Vejen - Ølgard 25 km
Opgestaan bij een heerlijk fris windje onder een bewolkte hemel, heerlijk! We mogen meeontbijten met de hotel- en vakantiehuisjesgasten van het enorme vrijetijds/sportcomplex waar het hostel ook toe behoort. Zoveel mensen hebben we de hele week nog niet bij elkaar gezien.
Maddy meent dat het Deens klinkt 'alsof je probeert te praten met een tandeloze halfzijdige verlamming'. Zij bedoelt dat niet slecht, want net als ik, vinden we bijna iedereen die we spreken aardig.
We starten de wandeldag met een stukje bus. Het pad loopt hier heel saai langs een rechte autoweg en we willen een beetje terug op schema raken. Op het ruime busstation 1 medepassagier en 3 hulpvaardige chauffeurs; als Nederlander werkt dat nogal wat vervreemding op.
We stappen ca. 12 km verder uit in Bække, waar we op het kruispunt van de Hærvejen en het Jutlandse kust tot kustpad zijn beland. Er is zelfs een informatie-centrumpje.
Nu dan echt weer op pad bij heerlijke wandeltemperatuur. We komen, mede door de overlap met de kust tot kust, relatief veel wandelaars tegen.
Bij een paar grafheuvels en een 'stenen grafschip' uit de Vikingtijd (waar de ontbrekende stenen zijn aangevuld met stalen platen), treffen we een sympathiek Deens stel, waarmee we samen koffie drinken. Hij heeft blaren, zij is organiste in Viborg en als we tijd en zin hebben zal zij ons rondleiden in hun stad, waar wij de trein naar huis zullen nemen. Wat een aardig aanbod!
De route is, nu we hier al wat langer zijn, niet zo heel interessant en voor een groot deel gaat het over asfalt, maar omdat het zo heerlijk afgekoeld is, hoor je ons niet klagen.
De boerderij waar de pelgrimsherberg in is gehuisvest is tevens bruiloftslocatie, bouwvakkerspension en camping. Er hangt een goede vibe. Behalve voor een trouwfeest zijn alle varianten van gasten voorzien. We eten buiten, converseren met deze en gene, turen naar de vele zwaluwen die hier in de schuur wonen en nemen een kijkje bij de kittens van de boerderijkat. Vrede op aarde.
Ølgard - Vingsted 16 km
We deelden de herberg met een opa, wiens zoon en zijn gezin in een tent overnachtten. De herberg was te krap voor iedereen en opa (84) werd een echt bed gegund.
Een ontzettend lieve man die helaas alleen Deens sprak, maar als zijn zoon in de buurt was konden we wat uitwisselen. Hij had graag ook een lange wandeltocht gemaakt, als hij maar 40 jaar jonger was geweest. Verder drinken we koffie samen en glimlachen we maar wat. Dat is toch genoeg voor wederzijdse sympathie en een hartelijk afscheid wanneer we weer verder trekken langs de door de droogte gemartelde velden.
We verheugen ons op de Købmandsgard, een museumwinkel annex minicamping annex café, waar we goede verhalen over hebben gehoord. We moeten er een stukje voor omlopen, maar dat hebben we graag over voor een goede koffiestop, want die zijn zeldzaam langs Hærvejen tot nu toe.
Het landschap verandert vrij plotseling. Opeens zijn er heuvels, dalen met oude eiken en vakwerkboerderijen met rieten daken. 'Beetje Schöne Mullerin- landschap', zegt Maddy.
Bij købmandsgard worden we niet teleurgesteld. De winkel is een mengeling van nostalgie uit grootmoeders tijd en actuele koopwaar, het café zit in een binnentuin en beschikt over uitstekend gebak!
Daarna verrast het landschap ons wederom. We volgen een prachtig pad met links heuvels en rechts kijken we de diepte in, waar een rivier in een moeraslandschap stroomt. De grootste verrassing is echter het arcadische groen, wat hier stand heeft gehouden.
Er staat frisse klaver in de berm en het gras gedraagt zich alsof die hele droogte niet bestaat. Dit pad met de naam Bindeballestien draagt, is kilometers lang en brengt ons tot de voordeur van ons hotel: een mega conferentie centrum dat in de zomermaanden verandert in een laagdrempelig familiegebeuren, compleet met buffetmaaltijden.
Wij laten ons het eten goed smaken en spelen daarna een paar potjes tafelvoetbal, omdat het kan.
Vingsted - Jelling 14 km
We vertrekken met een warm zonnetje, begeleid door een afkoelend briesje. Nog een klein stukje Bindeballenstien en dan weer over de gewone wegen, vandaag volledig geasfalteerd helaas, sommige stukken zelfs nagelnieuw, gitzwart, naar teer ruikend en nog niet helemaal droog, of al weer smeltend van de zon misschien.
Het landschap golft, in de verte ligt een meer in de diepte, later komen we er langs, de koeien nemen een verkoelend voetenbad. Wij treffen een kiosk met verkoelende ijsjes.
Daarna is het heuvel op naar Jelling. Omdat het morgen weer nog warmer wordt overwegen we er vandaag nog 8 km bij te doen, zodat we de etappe van morgen kunnen inkorten en we ons het warmste stuk van de dag koest kunnen houden. Maar we gaan eerst langs bij de herberg bij de boerderij in Jelling om te zien hoe het daar is.
Zien is blijven. Een prachtig gelegen hof met vakwerkschuur, hoge oude bomen en, speciaal voor Maddy, een hele bups poezen. Bovendien herkennen we de uitrusting van onze Deense collega's, die we tot vrienden hebben bevorderd omdat we hun namen kennen: Birgita en Flemming.
Vrolijk weerzien waneer ze binnen komen , we hebben elkaar immers. 2 dagen niet gezien.
De sfeer is heel prettig hier. De bomen ruisen geruststellend, Maddy haalt haar aquarelblokje uit de rugzak.
Na het eten gaan we eens kijken wat die witte palen zijn die zo kunstzinnig in het graanveld staan.
Blijkt Jelling de belangrijkste plek uit de Vikingtijd in Denemarken te zijn. De witte palen geven de omtrek aan van de massieve palissade die hier stond. Daarbinnen een paar grafheuvels, een paar Vikingkoningsgraven, een vroeg stenen kerkje en de plattegronden van drie langhuizen. Met museum en alles. Het is door Unesco beschermd erfgoed. Alles wordt prachtig uitgelicht door de avondzon. Goed dat we bleven, dan morgen maar extra vroeg op!
Jelling - Kollemorten 19 km
Vanmorgen is het ons gelukt om om zes uur op te staan, om half 8 waren we weg. Dat vonden we zelf al een hele prestatie, maar het was niets in vergelijking met onze Deense vrienden die rond dezelfde tijd opstaan en als een geoliede machine hun ochtendritueel afwerken zodat wij ze om 7 uur kunnen uitzwaaien.
Het pad gaat dwars door de Unesco-palissade de graanakkers weer in. Het is stil en in de verte nog heiig. Het landschap wordt nu iets kleinschaliger, wat meer gezelligheid met zich meebrengt.
Bij een oude Kro (herberg sinds 1609) drinken we koffie. Een mooie oude sfeervolle ruimte.
Daarna is het gedaan met de ochtendkoelte, maar de route is afwisselend en regelmatig schaduwrijk. We vinden ook een goede plak diepe schaduw voor de lunch. Het is daar zo heerlijk dat maddy een aquarelletje maakt van het uitzicht.
Het laatste stuk is weer erg warm. Die hitte slorpt zoveel energie dat je steeds minder snel vooruit gaat,
maar omdat we zo vroeg begonnen zijn duurt dat niet zo lang.
We overnachten in een kleinschalige trekkershutten-ensemble, speciaal voor de wandelaars van dit pad is neergezet. Onze Deense vrienden zijn al lang gearriveerd natuurlijk. Na ons druppelen nog drie stellen binnen. Iedereen aan het keutelen met wasjes, eten koken, douchen en praten met de buren. Kortom, het is gezellig.
Kollemorten - Nørre Snede 19 km
Wederom een vroege start gemaakt. Afscheid genomen van onze Deense vrienden want die gaan vandaag een paar km verder voor de logistiek van de komende dagen.
Voor ons is het de laatste wandeldag. We hebben nog een dagje over in principe, maar dan stoppen we qua OV in the middle of nowhere. We zijn uitgekomen op een terugreis via Aarhus en gaan de extra dag daar spenderen. Een vrij grote stad aan de kust vol hippe architectuur en musea. We hebben al zoveel tips van medewandelaars op zak, dat we al tijd tekort komen.
Ons was al duidelijk geworden dat het stuk tussen Jelling en Viborg erg mooi zou zijn. En dat merken we nu zelf ook.
We passeren een mooi eenzaam kerkje boven op een heuvel en verderop trekken we door heide- en bosgebieden over zanderige paadjes. We zien ook dat het met een beetje regen zo nu en dan nog mooier zou zijn. De boomblaadjes hangen er vermoeid en verlept bij, sommige bomen zijn al voortijdig blad aan het afstoten. De gortdroge blaadjes kraken onder de schoenen.
In het dorp Nørre Snede (wat de Denen om onbegrijpelijke redenen uitspreken als Neu Sniel), pauzeren we heerlijk bij de kerk, waar tegenover een supermarkt, waar we ijsjes halen.
Daarna is het nog een uurtje lopen in de smorende hitte tot de herberg. Morgenochtend doen we dat zelfde uurtje terug naar het busstation.
De herberg is bij een solitair liggende boerderij aan een meertje met ver uitzicht. Er is ruimte voor 40, maar we zijn met 6. Voorlopig geen Spaanse caminotoestanden hier.
Nørre Snede - Aarhus
Een dag met veel indrukken. Vanmorgen vroeg liepen we nog in de stilte over de ruggengraat van Jutland, nu horen we het verkeer optrekken voor de stoplichten onder ons hotelraam.
De reis naar Aarhus deden we helemaal per bus, dat werd ons van harte geadviseerd door de medepassagiers van lijn 116. Was maar 20 minuten langer en een stuk goedkoper. En zo slingerden we in anderhalf uur via kleine dorpjes in de richting van 'de beschaving'. De bushaltes krijgen frisse reclameposters, we zien steeds meer mensen en bedrijvigheid.
Hotel Oasia, ons getipt door een herberg-collega in Jelling blijkt een schot in de roos. Rustig, smaakvol Scandi-design, centraal gelegen en, ook niet onbelangrijk, gratis koffie en thee uit top-machine.
Voor we dat stad gaan verkennen, scoren we het ontbrekende stukje treinticket, terug naar de grens. 'You are very lucky, zei de baliemedewerker, 'very lucky indeed'. Niet alleen hadden wij de laatste twee plekjes in de trein naar Padburg, het was ook nog eens dezelfde trein, waarvan we het vervolg van Padburg naar Hamburg al gereserveerd hadden en die laatste plekjes waren ook nog een keer onze gereserveerde plaatsen vanaf Padburg. Maar belangrijker nog: omdat dit een grensoverschrijdende trein is, mag je er alleen met een gereserveerde zitplaats in, staplaatsen worden niet verkocht! Very lucky indeed!
Blijmoedig lopen we een rondje door de stad. De eerste indruk is fijn. Niet belachelijk druk of hectisch, terrasjes (!), leuke oude straatjes en huizen, relaxte sfeer. We vinden een gezellig restaurantje en lopen daarna nog even haar de haven waar we 10 minuten voor sluitingstijd nog even door de beroemde moderne openbare bibliotheek kunnen snellen.