Maarn - Leersum 19 km
Zomervakantie in coronatijd. Het aantal besmettingen loeit weer aan. Ik blijf in Nederland voorlopig en spreek met een vriendin uit Wageningen af om een paar etappes van de oudste ANWB-wandeling te lopen.
Bij haar in de buurt. Reizen we ’s avonds weer terug naar haar huis en pikken we de volgende dag de draad weer op. Ik ontmoet Anne Marie op het station van Maarn. Blij dat ik de trein weer uit kan stappen en het mondkapje af kan doen. Ik vind het heel onaangenaam met het kapje op, maar ik begrijp ook wel dat dit een acceptabele maatregel is. Het is heerlijk wandelweer. Net boven de 20 graden, een zonnetje en gebeeldhouwde witte wolken.
Maarn
We komen vrijwel tegelijk aan en kunnen direct op pad. We moeten eerst nog even aan de achterkant van het station op de route aanlopen, maar na een minuut of 20 staan we in het bos en daar komen we voorlopig niet meer uit. De oudste wandelroute doorkruist de Utrechtse heuvelrug hier volledig door de bossen. Pas bij Rhenen kom je weer in het open landschap.
Bossen
De bossen liggen er prachtig bij in hun zomerse tooi. Het heeft de vorige weken veel geregend en dientengevolge is het blakend groen en nog steeds fris. We lopen al snel door mooie beukenlanen. We passeren een oude poort met de woorden Beuken en Rode op de Pijlers aan weerszijden en lopen langs de afwerende hekken van de van Braam van Houckgeestkazerne.
Huis Doorn
We hopen een goed zicht op Huis Doorn te krijgen, maar dat houdt zich toch vooral schuil achter het weelderige groen. Alleen het voormalige tuinmanshuis is echt goed te zien. Huis Doorn is vooral bekend door de Duitse keizer Wilhelm II (1859 – 1941). Hij kwam er te wonen nadat hij in 1918 naar Nederlands was gevlucht. De oorlog verliep bepaald ongunstig voor Duitsland en de geallieerden wilden hem als oorlogsmisdadiger berechten. Via een lobby van koningin Wilhelmina krijgt hij asiel in Nederland. Hij koopt na enige tijd Huis Doorn en laat ‘wat kleinoden’ uit zijn paleizen uit Berlijn en Potsdam overkomen. Het zijn 60 wagonladingen vol. In jaren ‘30 hoopt Wilhelm nog dat de nazi’s de monarchie zullen herstellen, maar het tegendeel blijkt waar. Zijn frustraties leefde hij uit op de bomen van het parkbos. Hij velde er naar verluid 13.000 voordat hij in 1941 stierf. Huis Doorn kun je nu bezoeken en geeft naar eigen zeggen een uniek beeld van de verdwenen hofcultuur van de 19e eeuw.
Doorn
We komen in het oude centrum van Doorn aan. Het in wezen pastorale aanzien gaat schuil achter het drukke verkeer dat zich door het oude stratenpatroon wurmt. Het wordt gereguleerd met een woud aan verkeerslichten wat nog meer onrust oplevert. Voor de oude kerk staat een standbeeld van Vestdijk. Een beroemde inwoner van Doorn. ‘en een schrijver waarvan je je afvraagt of die ooit nog gelezen gaat worden’, zegt Anne Marie.
Kaapse bossen
Eenmaal aan de andere kant van Doorn duiken we de Kaapse bossen in. De naam werd gegeven door 18e eeuwse gouveneur die bij terugkeer uit Kaapstad (Zuid-Afrika) di een gelijkenis zag met de bossen aldaar. Wij zien vooral prachtige beukenlanen in een mooi licht bos. De uitkijktoren laten we voor wat het is en lopen verder over heerlijk verende bospaden, af en toe opzij springend voor langs racende mountainbikers. Voor de argeloze wandelaar toch net zo vervelend als die wielerpelotons op de weg, die te beroerd zijn om een fietsbel te plaatsen.
Leersum
Wanneer we de drakerige toren van de graftombe van Nellestijn in het vizier krijgen, weten we dat we aan het eindpunt van de route voor vandaag zitten. We dalen de heuvelrug af door de bebouwde kom van Leersum. Du moment dat we bij de bushalte arriveren komt bus 50 voorrijden. Mondkapjes op en hobbelen maar. Het is 40 minuten bussen naar Wageningen. Onderwijl krijgen we sneak previews van de komende etappes. We laten onze blikken vooral over de Nederrijn en de uiterwaarden dwalen. Na al die bossen is het ook fijn om weer wat uitzicht te hebben.
Leersum – Elst 15,5 km
Folly
De volgende ochtend rijden we met de auto naar Elst en nemen de bus terug naar het beginpunt. We klimmen de heuvelrug weer op en vervolgen de route. We hebben hetzelfde prachtige weer van gisteren. Al snel komen we bij de uilentoren, een overblijfsel van het voormalige landgoed Lombok. Het is uitkijktoren waarop vier uilen geplaatst zijn. Het is een zogenaamde folly, een fantasiebouwwerk, puur voor de lol gebouwd in opdracht van de eigenaar van het landgoed.
Amerongen
Daarnaar duiken we de bossen weer in en dalen we na verloop van tijd af naar de rand van Amerongen. Het landschap opent zich wanneer we over landgoed Zuylenstein in de richting van kasteel Amerongen lopen. Een mooi oud weggetje tussen twee hagen. Kasteel Amerongen is dicht vanwege corona en ook bij hotel de Rode Leeuw is het stil. We lopen door het prachtige oude dorpje dat zo heerlijk aan de rivier ligt. Een tabaksschuur hier, een fraai kerkje daar en gelukkig ook een mooi terras vol dagjesmensen.
De coronamaatregelen zijn hier strikt. Wachten tot de ober je naar een tafeltje brengt en je bestelde waren zelf van een belendend tafeltje pakken. Dat kunnen we allemaal al bestuderen wanneer we in de rij staan. De vrouw voor ons, die ons eerder al met vermoeid gezucht afpoeierde toen we vroegen of we ons ‘hier’ moesten opstellen, steelt steeds een paar decimeter en werkt zich geniepig steeds verder het terras op, als een kat die een muis besluipt, klaar naar het eerste vrij tafeltje te bespringen, nog voor de ober het haar toewijst, terwijl haar man de cabrio ergens probeert te parkeren. Door omstandigheden komen we naast haar te zitten. Ik zet mijn stoel demonstratief zo neer dat ik haar zure smoel niet meer hoef te zien. Het is overigens een heerlijk terras op een hoekje in het knusse centrum. Met een oude houten overkapping en verderop grind waar de voeten en stoelpoten zo gezellig in knarsen. We laten ons de kroketten heerlijk smaken en lopen vervolgens Amerongen aan de noordkant uit. En het bos weer in.
Uitzicht
De zon valt bevallig door het gebladerte en houdt de oplopende warmte ook nog een beetje in het gareel. We komen langs het Venster op de Betuwe, een uitzichtpunt waarbij we tot voorbij Maurik kunnen kijken. Niet veel later passeren we een grafheuvel. Daar is verder zoals gewoonlijk niets aan te zien, maar het laat je stilstaan bij de prehistorische bewoning van dit gebied. We groeten deze vroege boeren uit de bronstijd in stilte. Daarna zakken we de heuvelrug af en lopen terug naar de auto die geduldig bij de Albert Heijn op ons heeft staan wachten.
Elst – Wageningen 19 km
Er staat ons nog een laatste stuk bos te wachten vandaag. Hoe mooi en fris de bossen er ook bij liggen, we krijgen ondertussen ook wel weer behoefte aan open landschap. Was de ANWB zo dol op bossen of waren de alternatieven als uitwaarden en landgoederen aan de Nederrijn, nog niet toegankelijk voor algemeen publiek? Ik denk dat een trektocht langs hotels in 1914 een vrij elitaire vrijetijdsbesteding was en dat je je goeie schoenen ook niet snel in de uiterwaarden wilde bevuilen, maar waarschijnlijk kon je er toen ook nog niet in.
Beukenlaan
Opeens wordt onze blik naar links getrokken. Aan het einde van een brede majestueuze rode beukenlaan gloort een uitzichtpunt. We lopen er heen en krijgen een gulle blik over het gebied ten noorden van de heuvelrug. We zien Veenendaal liggen tussen het groen.We gaan er even voor zitten met koffie uit de thermos.
Rhenen
Daarna lopen we de laatste kilometers door de bossen en dalen van de heuvelrug af door een nieuwbouwwijkje van Rhenen. Via de uiterwaarde komen we langs de Cunerakerk. Een beeldbepalende toren in deze contreien. Anne Marie stelt voor om binnen het bijzondere zandstenen doksaal te gaan bekijken, maar we kunnen er helaas niet in. We moeten het doen een folder uit het belendende stadsmuseum. Daarin staat ook dat de kerk in de middeleeuwen een drukbezochte pelgrimsbestemming was. Zij kwamen voor de relieken van de Heilige Cunera. Dat vind ik natuurlijk ook interessant. Het 16e eeuwse heiligenbeeld en de pelgrimsinsignes moet ik dan maar bewaren voor een volgend bezoek.
Ontmanteld spoorlijntje
We gaan lunchen bij een brasserie aan de hoofdstraat en keren dan terug naar de rivier. De route gaat verder door het centrum en langs het station, maar Anne Marie weet dat er mooi pad vlak langs de rivier gaat die vanzelf weer op de route uitkomt. En dat doen we dus. We genieten van het uitkijken over de Nederrijn. Het smalle pad wordt druk befietst, maar het passeren gaat allemaal heel beleefd. Wat verderop wordt het pad breder. We lopen nu op een ontmanteld spoorlijntje. Hier reed tot 1937 een tram op een vrij gelegen baan, omdat de Grebbeberg in de weg lag. Het is altijd heerlijk wandelen op ontmantelde spoorlijntjes. Meestal zijn dat mooie vlakke, langzaam bochtende, smalle paden tussen het groen. Hier is dat niet anders.
Grebbedijk
Het voormalige tracé komt uit de grebbedijk die de rivier in lome bochten volgt. En die lopen we helemaal af tot Wageningen. Anne Marie loodst ons vakkundig door het centrum van Wageningen en komt daarbij niet toevallig langs de beste ijssalon van de streek. Met een bolletje op een hoorntje achter de knopen lopen we de laatste kilometers over het prachtige bergpad, met de mooiste uitzichten en langs de mooiste gebouwen van Wageningen naar huis.
Volgende etappe ANWB-wandeling
Praktische informatie
Oudste ANWB-wandeling etappe 3b,4 & 5a
Maarn - Wageningen
53,5 km
Startpunt: Maarn station
Eindpunt: Wageningen centrum
ANWB routebeschrijving van de hele route
te-voet-van-amsterdam-naar-arnhem-1914.pdf