In juli liep ik met Maddy Goettsch het tweede deel van Hærvejen. Dit is het doorgaande langeafstandspad over de ruggengraat van Denemarken. Vorig jaar kwamen we tot Nørre Snede. Kijk hier voor deel 1.
Engesvang-Kalstrup 16,5 km
Begonnen aan het vervolg van Haervejen. Beetje in de buurt van waar we de vorige keer stopten, ca. 50 km onder Viborg. Gelukkig geen hittegolf dit jaar, Denemarken ziet er nu uit zoals je mag verwachten: groen! Er bloeit ook nog van alles in frisse verse kleuren, vorig jaar waren de bermen meer afgezet met droogboeketten.
Het is bepaald druk te noemen. We komen veel andere wandelaars tegen die bezig zijn met de Haervejen, wat wel gezellig is. Dit stuk tot Viborg wordt ook als het mooist beschouwd, wat een verklaring voor de drukte zou kunnen zijn.
We genieten van slingerende bospaadjes, uitbundige flora, scharrelvarkens en het zicht over een groot meer met natuurlijke oevers. Het is een gerestaureerd meer, in de grond van de zaak, teruggebracht in de staat van voor de turfwinning, wat in deze contreien een omvangrijke business was.
Vannacht weer voor het eerst in een pelgrimsherberg. Weer even wennen ook aan slaapzaaltjes, gekraak van plastic zakken en snurkers. Want ja, zoals het spreekwoord luidt: veel mensen op het wandelpad gezien dan wordt er in de herberg gesnurkt voor 10.
Kragelund-Thorning 23 km
Onder wandelaars heb je vreemde kostgangers. We hebben er een leren kennen die in zijn rugzak onder meer een elektrische koffiemolen, een snijplank en een waterkoker meedraagt. Dit heeft te maken met zijn strikte kolydraatvrije dieet. Hij maalt allerhande zaden en noten voor consumptie, zodat ze beter verteerbaar zijn. Waarom hij geen water in een pannetje kan koken, mocht er geen waterkoker voorhanden zijn, is ons onduidelijk gebleven. Hij ziet er wel super gezond en afgetraind uit, maar hij is ook een uur bezig om zijn omvangrijke keukenuitrusting en zaden-noten-supplementen-voorraad in zijn rugzak te wurmen, die mij trouwens als ontilbaar voorkomt.
Vandaag liepen we door een mooi bos met grillige dunne eiken, kniehoge bosbessenstruiken (met heerlijke bessen) en manshoge mierenhopen (waar Maddy veel bewondering voor heeft). Ook weer relatief veel andere wandelaars tegengekomen, die allemaal Deens zijn eigenlijk. Bij een semi-wild-kampeerplek waar het goed pauzeren is, is het een af en aan van bekende en onbekende gezichten die wat rusten en de waterflessen bijvullen.
Want de temperatuur loopt ‘s middags nog best weer op. Het is zweten langs het heide-veengebied. Voor de herberg moeten we de laatste kilometers van het pad af, over het warme asfalt, langs de eindeloze graanakkers. Die hakken er goed in, maar we komen aan in een nagelnieuwe prettige herberg naast de kerk, waar het stof in de nagelnieuwe douches van ons af kunnen spoelen.
Thorning - Hald Hovedgard 19,5 km
Nadat we iedereen in de herberg ‘god tur’ ( fijne tocht) hebben gewenst, verlaten we Thorning via prettigere asfaltwegen dan dat we er in kwamen gisteren. En dan zijn we weer in het bos, waar het zonlicht mooi door de blaadjes valt en waar door prachtige grasvelden lopen.
Verderop bij een fijne picknickbank met mooi uitzicht treffen we een heel aardig wandelstel waar we wat route- en accommodatie-info mee uitwisselen. Zij hebben bagagevervoer. Daar zouden we ook wel zin in hebben, want voor de warme spullen hebben we geen emplooi en die dragen we als dood gewicht mee. De weersverwachtingen voor de lange termijn die twee weken niet meer dan 20 graden hadden beloofd, zijn inmiddels naar boven bijgesteld, helaas voor ons, en ons dode gewicht.
We hebben het al weer zo warm dat we een ijsje bij de koffie nemen wanneer er zich een winkel/VVV/dorpshuis/terras aandient. Daarna verandert het landschap opeens spectaculair. Prachtig glooiend dal met koeien en velden wilgenroosjes in de diepte. Een man op een bankje, type beer van een kerel met pijp, hoort ons praten. Hij blijkt een Rotterdammer te zijn van oorsprong, maar aan zijn accent te horen is hij het Nederlands nagenoeg vergeten. Het pad blijft verrassen met een soort Posbanknatuur hoog boven een meer in de diepte. Later lopen we op een smal pad langs de oever, vrijwel tot aan de volgende herberg.
De herberg is eenvoudig, maar maakt deel uit van een renoveringsproject van een oude prachtige herenboerderij. Een hele mooie rustige plek aan het meer. Qua provisie is het hier wat minder luxe, dan we van vorig jaar gewend zijn. We behelpen ons met pakjes noodles en een blik witte bonen en rijst. Smaakte beter dan we vermoedden. Een paar kletspraatjes met de andere logees maakte het diner af. Morgen naar Viborg!
Hald Hovedgard - Viborg 12 km
Vanmorgen in de regen door een daardoor wat somber bos, naar Viborg gelopen. Goed voor de natuur zullen we maar zeggen. Mijn regenjas blijkt niet langer waterdicht te zijn, maar daar maak ik me geen al te grote zorgen over: weinig regen in de voorspellingen.
Tegen de middag bereiken we kletsnat ons prachtig gelegen pension, bijna naast de kathedraal in het middeleeuwse deel van de stad. Wanneer we uitgedruppeld, gedoucht en opgedroogd zijn, breekt de zon weer door. We maken een stadswandeling. Veel mooie oude vakwerkpanden, achterafhofjes en fijne pleinen. De stad oogt rustig, zeker voor een vrijdagavond. “Geen vrijmibo te bekennen”, zegt Maddy. En ook als we een restaurantje zoeken is het niet de drukte die ons in de weg zit, maar dat onze voorkeuren gesloten zijn of niet aan de verwachting voldoen.
We kwamen goed terecht en troffen een heerlijk bord eten in laag bezet café. Zou in Amsterdam ramvol hebben gezeten. Enige andere gasten waar we zicht op hadden waren twee bijna identiek bejurkte, tot in de puntjes verzorgde blonde jonge vrouwen die zo uit een glossy waren komen lopen, compleet met snoeidure handtas en latte macchiato. Maar uit een van die tassen stak een enorme bos rabarber. En dat riep zoveel vragen op dat we er zo een half uur dinnerconversation aan hadden.
Viborg - Hjarbaek 16 km
Het ontbijt in ons pension werd geserveerd op het scherp van de snede qua houdbaarheidsdatum. Het roggebrood was gortdroog, de melk bijna een week over de datum en de paprikastukjes waren vorige week al eens door iemand niet opgegeten. Maddy meende dat dit samen met de roestkleurige vlekken in de handdoeken en de onduidelijke stukjes in de afvoer van de wastafel een thema vormde. Deze impressionistische manier van huishouden werd ruimschoots gecompenseerd door de hartelijke gezelligheid, kwestie van prioriteiten stellen.
We verlaten Viborg door weer andere onaanzienlijke buitenwijken en dan begint een prachtig traject door een fraai bos en vervolgens over een ontmanteld spoorlijntje en een bijzonder schilderachtig kerkepad langs graanakkers. Bij de hooggelegen kerk aangekomen blazen we uit op een bankje met weids uitzicht.
Het is een beetje drukkend weer onder een leigrijs zwerk dat zich opmaakt voor een verlossende regenbui. Maar we hebben nog wat respijt. De laatste kilometers voeren langs een fjordarm. De sfeer verandert op slag, we hebben onmiddellijk een licht zilt kustgevoel. Hjarbaek is een petieterig kustplaatsje dat een beetje doet denken aan die dorpjes in Cornwall: een haventje, zee en landtongen, wat horeca en mooie huisjes met rietdaken. De herberg waar we met een golf van warmte worden ontvangen is piepklein, met 2 stapelbedden, maar allercharmantst. We kijken vanuit ons bed op de haven.
Dan scheurt de hemel open en klettert de regen op ons dak. Met ons avondpak aan sprinten we naar de kro (typisch Deense uitspanning), waar het helemaal volgeboekt is (ondanks alle lege tafels). We sprinten weer terug en zijn doorweekt. Dan toch maar iets improviseren op het kookplaatje: de net aangeschafte gedroogde alles-in-1 Knorr-pasta-schotel moet er al direct aan geloven, aangevuld met wat blikvoer uit de provisiekrat hier. Smaakt boven verwachting goed.
Ondertussen zijn er twee Deense fietsers gearriveerd die in het woonhuis worden ondergebracht. Maar het woonhuis wordt heftig verbouwd en de vrouw van het stel krijgt een depressie van het toegewezen bedompte donkere kamertje. Ze komt bij ons asiel aanvragen, haar man vindt het daar prima in dat “rothok”. Wij kunnen natuurlijk niet weigeren en dat doen we dan ook niet.
Waneer de regen stopt, krijgen we nog een mooie zonsondergang....
Hjarbaek - Skals 10 km.
Wegens gebrek aan beschikbare accommodatie op behapbare afstand, deden we vandaag een stoplap-etappe. Dat kwam nog extra goed uit vanwege de vele regenbuien in de ochtenduren: we konden het vertrek rustig uitstellen.
Rond het middaguur werd het droog en waagden we ons naar buiten met onze rugzakken vol klamvochtige spullen. Want zo gezellig als het hier was, zo vochtig was het ook. Onder een grijze lucht met een lekker briesje trekken we verder langs de fjordkust. Mooi lopen met zicht op het water door heuvelig terrein. We komen weer op het tracé van het ontmantelde spoorlijntje dat ons met hier en daar een flauwe bocht, over een spoorbrug langs de rand van het fjord naar Skals brengt.
Een dorp dat ooit groot werd met de matrassenindustrie. Tegenwoordig gebeurt hier niet zo veel meer. De pelgrimsherbergfunctie wordt hier waargenomen door een kro die duidelijk betere tijden heeft gekend. Aan de toog hangen drie met hun barkruk vergroeide professionele innemers. Ze roken gewoon, zoals vroeger, binnen de asbakken vol.
Wij krijgen een kamertje (voor luttel bedragje) waar sinds 1983 schatten wij, niets meer aan is gedaan. Op de vloerbedekking sporen van diverse ongelukjes, wat extra opklapbedden in een hoek gepropt, wat stof hier, wat oude boorgaten daar. Douche en wc op de gang zijn een tikkie onfris. Hoe de jonge vrouw die ons de weg wijst zo monter blijft tussen haar vaste, uitgezakte clientèle en desintegrerende decor is raadselachtig.
Toch vinden we het prima hier. Kamer voor ons zelf, douche is heet, we kunnen zelf koffie en thee maken en we mogen de wasmachine gebruiken, allemaal inclusief het herbergentariefje van 100 kronen pp. (Ca 13 euro). We hadden ook van de wasdroger gebruik mogen maken, maar diens snoer eindigde in een trosje losse koperdraden. Wanneer je dit beschouwt als een hotel wil je er niet verblijven, maar wanneer je het bekijkt als refugio of berghut, dan baden wij in luxe. We zien het dus als berghut. Er slaapt hier nog een stel wandelaars (wat het huttengevoel verhoogt), dat goeie tips voor ons heeft; zij lopen zuidwaarts.
Eten doen we op het terras van een eenvoudig eetcafé in het voormalige stationsgebouw, want inmiddels schijnt de zon weer. Dat het dan morgen de hele dag hard zal gaan regenen is nu nog niet te bevatten. Hoe we dat gaan tackelen zien we dan wel weer. One day at the time.
Skals - Binderup 20 km
Regen dus vandaag, de hele dag, maar niet zo hard als aanvankelijk leek, dus we gaan gewoon maar op pad. We hebben nog 2 zeer goedkope paraplus kunnen scoren bij de supermarkt. Alle waar naar zijn geld, de eerste balein sneuvelt al bij de eerste opsteek.
Met een plu kun je je hoofd uit de benauwende capuchon houden en de opening tussen rug en rugzak afdekken: Het water dat daar tussen glijdt weet uiteindelijk altijd jou of je bagage te doorweken. We vervolgen over het ontmantelde spoorlijntje en komen aanvankelijk nog wat mensen tegen, maar al spoedig lijken we alleen in een natte wereld onder een grauwe hemel in vuil licht. Daar komt het landschap ook niet zo leuk in uit.
We vinden een goeie plek voor een pauze. Bij een scoutinghonk staat een bankstel onder een afdak uitnodigend op ons te wachten. De regen wisselt tussen harder en zachter, maar droog wordt het niet, om de zoveel kilometer knapt of verbuigt een baleintje bij een plotselinge windvlaag. We lopen door tot een plaatsje waar we weten dat er bus gaat, want langer doorlopen geeft vandaag geen enkele meerwaarde.
Dan sta je bij zo’n paal aan de weg met nauwelijks verkeer, in de regen, in de middle of nowhere, niemand op straat, en je kunt je niet voorstellen dat die bus ooit komt opdagen. Maar hij komt wel, precies op tijd zelfs. We zijn een kwartiertje blij dat het natte wandelwerk erop zit. De halte waar we uitstappen blijkt echter 4,5 km van onze kro te liggen en niet de 1,1 km die ik eerder dacht te hebben opgezocht. De moed zakt ons in de natte schoenen, want we moeten terug langs een drukke doorgaande weg waar voor voetgangers eigenlijk geen plaats is. Vrachtwagens denderen op centimeters langs je heen.
Na 1 km is er een onbemand benzinestation, waar een vrouw net komt tanken. We mogen zo meerijden, bijna vanzelfsprekend. Ze zet ons af voor de deur en vervolgt haar rit naar haar ouders. Einde leed. In dit etablissement komen we terecht in een wonderlijke mix van seventies-sanitair, Deens boerenantiek en eigentijdse flatscreens. Het restaurant is gezellig druk. Wij trekken heerlijk bij en verwonderen ons over de snelle schakelingen tussen voor- en tegenspoed van de laatste uren, er zit soms maar een haartje tussen.
Binderup - Hornum 21 km
Stralend weer vandaag. De regen is het land uit en de hittegolf is onderweg, wat een tegenstelling met gisteren.
We beginnen op asfaltweggetjes tussen de velden, weinig opzienbarends te zien. Wel komen we een wandelaarster uit tegenovergestelde richting tegen, die ons opgetogen staande houdt: we zijn de eerste collega’s die ze tegenkomt sinds Hirtshals. Ze vraagt waar we begonnen zijn: 50 km onder Viborg, is het antwoord in het Engels. Viborg verstaat deze Deense niet. Vi-bor, proberen wij te verduidelijken. ‘Ah, Uiboe’, begrijpt ze nu. Van de Deense uitspraak, begrijpen we nog steeds erg weinig.
Een stukje verder weer tegemoetkomend wandelverkeer. Een heel aardig stel, met wie we ook de wandeldata (dagen, kilometers, overnachtingen, tochtlengte) uitwisselen. Ze wijzen ons op de nieuwe weg en rotonde straks, die nog niet op de kaart staan.
De rotonde geeft een surrealistisch wandeldecor, maar mooi wandelen is het niet. Års is groot genoeg om te kunnen pauzeren met een latte in een strak café, wat we dan ook doen. Het dorp is tevens de plaats waar Haervejen splits en je richting Hirtshals of Fredrikshavn kun gaan. Beide routes gaan over de voormalige spoorlijn die hier dus ook spliste. Verder weinig ceremonieel op dit punt, wat best passend was geweest, het is toch een feestelijke passage.
De route blijft de spoorlijn volgen voor de rest van onze etappe. Bij Hornum stappen we over op reguliere wegen om naar de camping te lopen waar we een trekkershutje kunnen betrekken. We zitten hier heerlijk met dit weer. Blote voeten in het gras, biertjes te koop en goeie wifi.
Hornum, pas op de plaats.
De hittegolf heeft ook Noord-Denemarken bereikt. Geen weer om een rugzak in rond te sjouwen. We blijven een dagje op deze aangename camping om een hitteplan te trekken en daarbij passende acco’s te regelen. De komende twee 30+ dagen gaan we niet lopen, maar om Hirthals te kunnen halen doen we een stukje bus.
Vanmiddag hebben we een deel van het busstukje per fiets gedaan. We mochten twee fietsen lvan de camping lenen, die al een paar seizoenen onder een afdakje stonden te vegeteren. De banden werden opgepompt, maar de stelschroeven waren vastgeroest. Mijn fiets was veel te groot, die van Maddy bleek van gietijzer te zijn gemaakt en het zadel zat veel te laag muurvast geroest. Hoewel het rijwindje heerlijk was en de route (vervolg spoorlijntje) fietsvriendelijk en aangenaam, waren we toch kapot van de zeer oncomfortabele rossen.
Wat is er dan heerlijker om in de schaduw met een biertje naar de kwikzilverige boerenzwaluwen te kijken ( geen huiszwaluwen, determineerde Maddy met de site van de vogelbescherming), die hier op de camping hun nestjes hebben. Twee wonen er onder het dak van de veranda van ons hutje. Ze vliegen niet alleen gezellig af en aan, ze vangen ook alle insecten.
Fjerritslev
Hitteplan dag 2
Loop ‘s morgens vroeg 2,5 km naar de bushalte, rijd naar Løgstør. Drink daar cappuccino op een schaduwrijk terras. Bekijk in aangepast tempo het charmante centrum van het kustplaatsje. Concludeer dat de rest van het dorp leegloopt en wat in verval raakt. Neem de volgende bus naar Fjerritslev bij verlaten busstation in doodstil wijkje, waar het asfalt begint te smelten.
Check in bij een hostel en ga douchen. Rust wat uit met thee. Flaneer in slakkengang aan de schaduwzijde door het winkelstraatjes. Bestel een Italiaans kannibaalijsje bij de Leckkerier. Consumeer die binnen waar de airco snort.
Haal wat zomerse boodschappen, klets wat met andere hostelgasten en voel de temperatuur zo traag als advocaat streepje voor streepje zakken.
Fjerritslev
Hitteplan dag 3
Besluit heel voeg op te staan om de koele uren optimaal te benutten. Merk dat dat weer niet lukt en vertrek 8.30 uur voor een wandeling met dagrugzak naar zee over Haervejen. Weet dat er geen bussen rijden om terug te komen en neem een telefoonnummer van een taxi mee.
Bewandel een prachtige route van 13 km door bossen, heide en duingebied en voel hoe snel het warmer wordt. Ontmoet twee Nederlandse fietsers die 2 jaar geleden het Olavspad door Noorwegen hebben gelopen met jouw wandelgids.
Arriveer oververhit aan het strand en loop het water in. Neem desgewenst een zeebad. Voel de weldaad van het koude water en merk dan op hoe rustig het hier is. Waardeer de temperatuur langs de vloedlijn, die veel lager is dan in het duin. Loop verder langs het strand tot een chic badhotel waar geen tafeltje meer vrij is. Eet vervolgens een schepijsje bij een ijskiosk op de parkeerplaats. Bel de taxi.
Spreek willekeurige mensen aan voor een lift wanneer het taxibedrijf de telefoon niet opneemt. Merk op dat alle Denen aardig zijn en dat er snel een lift geregeld is. Hoor van de liftgevers dat die net 3 dagen in het hotel verbleven en dat ze het geweldig hebben gehad en nu nagenietend naar huis in Kopenhagen rijden. Dat de chef de Bocuse d’Or (prestigieuze Franse kookwedstrijd) heeft gewonnen en dat het een wonder is dat ze een plekje hadden kunnen boeken, zo populair als het hotel Svinkløv is.
Keer terug in je eenvoudige hostel, neem een douche, kook je eigen maaltje en heb een heerlijke avond na een fijne dag. Besef dat je morgen weer de Haervejen gaat vervolgen op vrijwel normale wijze, wees daar blij om en neem je voor om vroeg op te staan om van de koele ochtenduren te profiteren.
Fjerritslev - Hune 19 km
We laten de taxi ons slinger geven, zodat we de route weer kunnen oppakken waar we m gisteren achterlieten, en voor het gemak een paar kilometertjes erbij, om in de nog steeds behoorlijk hoge temperaturen een fijne wandeldag te kunnen hebben.
Om 8.30 hebben we de regie weer terug over onze eigen tocht en trekken we verder noordwaarts. Eerst mooi bos, later fraai duinlandschap. Anders dan bij ons groeit er heide in de duinen en een soort kruipwilgen. We kunnen de Noordzee zien, maar we komen er niet bij.
Het is warm op de hei, gelukkig steekt er een vrij stevig briesje op. Dat is ons behoud voor de dag. Bij het kerkje van Rødhus zien we bekende gezichten in schaduw zitten, een stel dat we in de keuken van ons hostel troffen. Zijn lopen naar dezelfde acco als wij, leuk, want het zijn sympathieke types.
We vervolgen door een uitgestrekt huttenpark, waar de regels voorschrijven dat de de huisjes moeten opgaan in het landschap. Dat lukt hier wonderwel en geeft een aangename sfeer. Het laatste stuk gaat door een bos, waarin naarmate we dichter bij Hune komen steeds drukker gerecreëerd wordt. We blijken bij Blokhus, het Deense Zandvoort, in de buurt te komen. En Hune moet je dan maar even zien als het Deense Heemstede, maar dan veel kleiner.
We komen prachtig aanlopen bij de herberg van Hune, gevestigd op de zolder van het parochiehuis van het naastgelegen kerkje. We storen het stel wandelaars midden in een middagdutje. Zij namen het laatste stuk een taxi omdat het ze te warm werd. Zij gaan later vis eten in het Deense Zandvoort waar nog een busritje voor nodig is. Wij kunnen vanwege de warmte geen pap meer zeggen en willen nergens meer heen,alleen nog naar de supermarkt.
Het plekje hier is heerlijk rustig en fijn van sfeer terwijl op een steenworp afstand het strandverkeer filematig over de hoofdweg kruipt langs een corridor van winkels, hamburgertenten en andere Horeca. Waneer het stel terugkeert van Blokhus, vertellen ze ons dat je daar met auto’s over het strand mag rijden (!) en delen we nog wat wandelverhalen. Morgen scheiden onze wegen weer.
Hune - Thise 20 km
De weermannen kwamen er voor vandaag niet helemaal uit met de voorspellingen. Het zou gisterenavond om 11.00 uur gaan onweren met stortregen, maar vanochtend zou dat pas om 15.00 uur zijn met met losse buitjes als verstrooide aperitiefjes daarvoor.
We gaan op pad met de hoop voor de grote verlossende bui binnen te zijn. Het is al wat koeler en dat is fijn. Het eerste stuk is heel aangenaam met een romantisch eenmanspaadje tussen hoog groen en vervolgens een mooi karrepad tussen akkers. Hiertussen lopen we een keertje mis, voor het eerst, deze trip.
Het pad is in algemeenheid uitstekend aangegeven, maar juist in dit stukje lijken er wat paaltjes te missen, of wij hebben iets gemist natuurlijk. De gps-track in de Haervejen-app brengt ons snel weer op het rechte pad, die werkt echt uitstekend! Er valt een flinke bui, wanneer we net aan de koffie zijn op een ideaal overdekte veranda van een hutje. Mazzel.
Wanneer we weer op pad zijn zien we als in een arthouse film opeens een klapperende roze regenponcho tussen de goudgele korenvelden vanachter een heuvel opdoemen. Beetje Pricilla, queen of the dessert-effect. Het blijkt een wandelstel te zijn. De poncho is van hem, de even kleurrijk uitgedoste vrouw is bijzonder enthousiast omdat ze andere wandelaars op Haervejen ontmoet: “jullie zijn de eerste die we tegekomem”, roept ze.
De tweede helft van de route is ronduit saai: asfaltwegen tussen grootschalige akkerbouw en grote stallen. “Het Brabant van Denemarken”, zegt Maddy. De enige verlichting komt van een pauze bij een (ook saai) kerkje en een ontmoeting met een wandelstel bestaande uit twee vrouwen en een hond. Zij zeulen ook nog een tent en hondenvoer mee. Waneer wij tegen vieren lang en breed gearriveerd zijn in het fijne hostel van Thise, breekt de hemel open, gutst het water over de straat en kraakt de donder vervaarlijk. We hopen maar dat de vrouwen met hond en tent veilig zijn. Later blijken we allebei een teek te hebben opgelopen, we denken bij de eerste pauze. Ze laten zich goed en snel verwijderen gelukkig.
Thise - Vitrup - Strandfardgården 17 van 21 km
Al bij het vertrek was het duidelijk. Veel warmer dan we hadden gedacht, na de zo afkoelende regen van gisteren, met sluierbewolking die een soort tropische kas-effect had. En geen zuchtje wind. De route hielp niet mee: schaduwloze asfaltwegen met bijna niets om de ogen aan te laten haken. Na een paar km was het overduidelijk. Nu voelt het nog warmer dan de 30+ dagen. Wat moet dat worden? We lopen 13 km aan een stuk naar het Borglum-klooster, nu museum, omdat er nergens een geschikte schaduwplek is. Het klooster zien we al van ver op z’n heuvel liggen en werkt als het voorhouden van een wortel. Daar is schaduw, koel water en wellicht een museumcafé.
Totaal bezweet en ons woedend afreagerend op de routemakers, die zoveel kutasfalt in dit stuk opnamen, en de zee en de duinen links lieten liggen, slepen we ons de laatste km de heuvel op. We zijgen neer in de schaduw tegen de kloostermuur en trekken eerst een beetje bij met eten en drinken voor we ons mens genoeg voelen om het oude klooster te gaan bekijken.
Het complex met enorm veel boerenland eromheen is nu privé-bezit en om dat te kunnen bekostigen zijn er allerhande overbodige tentoonstellingen ingericht waarvan het complete door een collectief vrouwen nageborduurde tapijt van Bayeux nog het aardigst is. Maar de kern van de zaak: de oude kloosterkapel en omringende ruimtes zijn prachtig, en heerlijk koel. In de kapel is een repetitie gaande van orgel en trompet. De muziek gaat ongefilterd naar de ziel via onze schoongewassen oren. Maddy heeft het kippenvel op de armen staan.
We nemen nog een grote latte in het café en wagen ons dan weer op pad. Na 1 km van het volgende asfalttraject zijn we weer net zo verhit als op km 12 vanmorgen. Er komt wandelaar uit tegenovergestelde richting. Een jongen die een door de hitte bevangen indruk maakt. Op mijn vraag hoe het met hem gaat, antwoordt hij zonder zijn sloffende tred te onderbreken, dat hij nu snel wil slapen. Waneer dan ook de winkel in Vitrup (onze enige kans op eten vanavond) niet meer blijkt de bestaan, gooien we de handdoek in de ring. We regelen een taxi, laten die 4 km uit de route naar een supermarkt rijden en vervolgens naar de pelgrimsherberg.
Dat is een fijn plekje bij een museumpje dat vandaag dicht is, maar we hebben de sleutelcode en kunnen er zo in. Er zijn geen andere wandelaars meer gearriveerd, die waren waarschijnlijk wijzer. Morgen zou het weer veel beter moeten zijn, maar we rekenen nergens meer op.
Standfardengården - Hirtshals 24 km
Het beste is voor het laatst bewaard. Wat een mooie laatste wandeldag was dit. Ronduit raar van weer ook. Het werd steeds kouder en winderiger. Hier in Hirtshals moeten zelfs de jassen nog aan. Voor het eerst en pal na die helhete dag.
We begonnen vroeg en liepen direct door prachtig duinlandschap. Al snel kwamen de hoge wandelende duinen in zicht. Op de rand daarvan staat een oude vuurtoren die op het punt staat in de zee te tuimelen. De erosie aan de duinrand kan hier gewoon zijn gang gaan. Fascinerend plekje. Onder de bewolking is het beroerd licht voor de foto’s, maar ons hoor je niet klagen. In tegendeel, wij genieten en zijn blij dat de koperen ploert zich vandaag gedeisd houdt.
Verderop het charmante kustplaatsje Lønstrøp. Een soort Bergen (NL), met allemaal gallerietjes en økologische horeca. Daar nemen we een passende koffiepauze. Na het doorkruisen van eindeloze reeksen huisjesparken (hier zijn de zeereep en de duinen duidelijk geen beschermd gebied), kunnen we los op het strand en het laatste stuk noordwaarts lopen, heerlijk met de fleece aan. Evenzogoed lopen we op onze laatste benen door het winderige, rommelig bebouwde Hirtshals naar ons hotel pal aan de haven. Daar hangt die typische ruwe romantiek van zee, overtochten en doorgaand toeristisch verkeer, afgezet met het verwaaiende gekrijs van meeuwen.
Daar ploffen we op heerlijk vers zacht beddengoed en blijken om het hoekje weliswaar, zelfs uitzicht op zee te hebben. Later, op weg naar t restaurant kijken we of er nou echt geen ceremonieel beginpunt is, maar nee, verder dan een regulier haervejenbordje is er niets te zien. En dan staat het ook nog op een bepaald lullige plek.
Na de lekkere borden eten, keren we weer snel terug naar de kamer om ‘van de voeten’ af te kunnen. De regen striemt ondertussen tegen de ramen. In de haven varen de ferry’s met hun feestelijke lichtjes af en aan.