Mijn broer (de grote kaartenmaker van de wandelgidsen bij de Olavspaden), had kaartjes voor de theatervoorstelling: Klimmen naar kruishoogte. Tosca Niterink en haar partner Anita Janssen vertellen daarin over hun belevenissen tijdens hun wandeltochten naar Santiago de Compostela.
Welk theater?
Ik mocht met hem mee naar het theater in Hoofddorp. Ik zocht met een half oog nog even op waar ik moest zijn en reed naar de Haarlemmermeer. Ik registreerde grote drukte in de parkeergarage bij het theater en dacht: ‘ tjonge, ik wist dat wandelen steeds populairder werd, maar deze amateurpelgrims (zoals ze zichzelf noemden) krijgen wel heel veel mensen op de been’. Ik was al bijna de garage uit, toen ik mijn naam hoorde roepen. ‘Ria, je bent verkeerd!’ Bleek mijn goede vriendin zijn, die overigens tevens de vriendin is van mijn broer.
Zij ging met weer andere vriendinnen naar Sanne Wallis de Vries in het theater waar ik bij geparkeerd had en waar al die mensen voor de been waren. Zij en mijn broer hadden een gescheiden avondje uit wegens theaterabonnementenoverschot. Ik moest bij de theaterdependance zijn, 500 meter verderop aan de andere kant van een enorm groot en verlaten winkelcentrum. Nou, wat een gelukje, dat ze me op het recht pad kon zetten.
Ik naar de andere locatie gesneld: Het oude raadhuis, gevestigd in, niet verrassend, het oude raadhuis. Een mooi klassiek gebouw aan een Haarlemmermeervaart, omgetoverd tot intiem theater. Mijn broer had zich beter voorbereid en was al ter plaatste.
Lekker laagdrempelig
Tosca en Anita verwelkomde hun publiek met ‘iets te knabbelen en te zuigen’, zijnde een paaseitje en/of een olijfje. Lekker laagdrempelig. De voorstelling was fijn. Tosca en Anita zijn twee keer naar Santiago gelopen. Een keer over de camino Francès en een keer over de Via de la plata vanaf Granada. Van de eerste reis hebben ze filmpjes en over de tweede tocht schreef Tosca het boek: Klimmen naar kruishoogte. Wat mij betreft het leukste pelgrimsverslag dat er in het Nederlandse taalgebied te lezen valt, en ik heb er echt wel enkele tientallen verorberd.
De voorstelling is eenvoudig van opzet. Tosca leest hilarische passages voor uit het boek en Anita laat hilarische filmpjes zien. Ze presenteren op een ongedwongen manier die het gevoel oproept dat ze maar een beetje aanklooien, maar waar in werkelijkheid al veel ervaring in verscholen zit.
Erg grappig
Hun belevenissen zijn heel herkenbaar en verschillen niet veel van de gemiddelde pelgrim, maar de manier waarop ze erover vertellen is heel grappig. De obstinate snurkers in de refugio’s, het gekraak van plastic zakken in de vroege ochtenduren, de hitte, de dorst, het verkeerd lopen, het afzien en de irritante mede-pelgrims. Er waren ook heel veel leuke mensen onderweg, maar die hebben het boek niet gehaald, want over leuke mensen valt niet zo leuk te schrijven volgens Tosca.
Weer thuis zie ik op twitter dat Tosca en Anita zelf ook eerst bij hetzelfde verkeerde theater stonden, waardoor ik me nu in goed gezelschap weet.
De voorstelling is t/m april 2018 nog te zien in diverse theaters door heel Nederland. Hier een speellijst. Over het boek kun je in de leunstoel nog wat meer lezen.