Wessobrunn – Peiting 18 km
Sacramentsdag vandaag. Een officiële katholieke feestdag waardoor er nog meer horecagelegenheden gesloten blijven. Op Sacramentsdag, de tiende dag na Pinksteren wordt de instelling van de eucharistie gevierd, het misritueel waarbij brood en wijn veranderen in het lichaam van Christus (Corpus Christi).
Met de restjes van onze picknick en volle thermosflessen zijn we gelukkig zelfvoorzienend. Ook al zal veel horeca dicht zijn, we hoeven geen toevlucht te nemen tot het lichaam van Christus.
We wandelen weer door heerlijke bossen en langs weidelandschappen. Onderweg veel wegkruizen en kapelletjes. We pauzeren heel 19de eeuws onder solitaire bomen, het is best warm vandaag. De combinatie van rust en uitingen van het Rijke Roomse Leven geven ons een beetje het gevoel dat we uit de tijd zijn gevallen en door vroeger wandelen. Een heel aangenaam gevoel.
Het landschappelijke hoogtepunt van de dag is de Peißenberg, waar we over een bospad naar boven klimmen. Boven een groot klooster, een enorme parkeerplaats en een groot restaurant. Het uitzicht is majestueus. Vol zicht op de Alpen die alweer een stukje dichterbij zijn. Over een smal steil bospaadje dalen we weer af en via landweggetjes komen we bij het stationnetje van Peißenberg, alwaar wij de trein naar Peiting dienen te nemen. We wachten in doodse stilte in een klein streepje schaduw van een voormalig stationsgebouwtje.
Na zes minuten treinen zijn we in Peiting, een uitgestrekt stil dorp. Wanneer we van het station naar het centrum lopen krijgen we het gevoel dat Peiting niet meer is wat het geweest is. Het centrumpje zelf is best aardig met hotels, restaurants en perkjes waar mensen ijsjes eten. Ons hotel oogt ouderwets maar netjes en over ons kamertje hebben we niets te klagen. We eten lekker op een eetcaféterras dichtbij. We zien de Engelsen zitten, maar de Engelsen zien ons niet. Je mag in deze zaak nog gewoon kettingroken, zien we aan de belendede tafeltjes. Ook ouderwets is dat er in Duitsland nog volop contant afgerekend wordt. Heel veel winkels en horeca doen niet aan pinnen. Gelukkig kregen we die tip van een stewardessenvriendin, dus we waren voorbereid!
Na het eten lopen we een rondje door het dorp. De kerk is nog versierd met vaandels en linten in de kleuren van Sacramentsdag: wit en geel. We vermoeden dat er vandaag processies hebben plaatsgevonden en vinden het jammer dat we er geen gezien hebben. Processies zijn heel ontroerend, net als marcherende harmonie-orkesten.
Verderop aan de doorgaande weg staat een kopie van de Lourdesgrot, aan het eind van een hele lange en hele hoge trap (lekker zelfkastijdend naar boven mensen). We laten die voor wat het is. Maddy is er ondertussen achter dat Peiting vroeger een kolenmijndorp is geweest. Van het mijnverleden is niets meer te zien zo op het eerste oog, maar Peiting heeft na de recessie door de sluiting van de mijnen, het been nog niet helemaal kunnen bijtrekken.
Peiting – Bad Boyersoien 20 km
Door de stille straten van Peiting verlaten we het dorp. We treffen een reformwinkel waar we eten voor onderweg halen. Na wat rustige landwegen komen wij in de Ammerschlucht, een smalle kloof met steile beboste wanden waar in de diepte een klein riviertje stroomt. Het pad loopt hoog in de wand. Maddy heeft best erge hoogtevrees, maar werkt zich manmoedig over gammele loopplanken, eenmanspaadjes, ijzeren bruggetjes en rotsige obstakels langs de zuigende dieptes. Het gaat voorzichtig maar goed. De Engelsen halen ons in en voor het eerst groeten we elkaar. Uit tegenovergestelde richting komt een trailrunner. Dat stelt Maddy gerust, want als hij over dit pad kan rennen, dan kan zij er zeker voorzichtig over lopen.
Het is trouwens een prachtige kloof en echt een spectaculair mooi pad. De route komt uit in grazige weilanden en langs akkers trekken we door naar Rottenbuch. Een fraai groot voormalig klooster, wat huizen én een banketbakker met een terras! Er is nog een plekje vrij onder de gele parasols. Met Milchkaffee en een stuk gebak rusten we uit tussen de lokale ouderen die elkaar hier voor een praatje treffen.
Daarna volgen meer fijne landwegen en een gezellige kaasboerderij/winkel op de top van een heuvel. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden. In de diepte zien we een autobrug, daar moeten we de Ammer oversteken. Een vrij heet stukje asfaltlopen volgt. Eerst de brug over, dan vrij steil omhoog. We puffen langs een huis. Een echtpaar zit buiten, meters uit elkaar. De vrouw vol in de zon bakkend, de man in de opening van een schuur in de schaduw met een kat op schoot. Ze kijken naar ons, een zwetend en puffend stel wandelaars. Vast blij dat zij ons niet zijn.
We komen uiteindelijk boven. Gelukkig mogen we van het asfalt af, het karrespoor op. Daar lopen we wel even verkeerd. Pas als het pad oplost in een weiland weten we dat we terug moeten. Gelukkig is het dan niet zo ver meer naar ons hotel. We lopen achterlangs het dorp Bad Boyersoien naar ons onderkomen aan de rand van een plas, moe van de warmte. De route van vandaag gaat officieel naar Wildsteig, maar wij zijn een beetje van het pad af ondergebracht in een naburig dorp. We zullen Wildsteig pas morgen aandoen.
Konden wij dan een betere plek dan dit vijfsterren resort treffen? We dachten van niet. Een heerlijke kamer met zacht tapijt en een groot balkon. Een goddelijke douche en met de balkondeuren wijd open naar de vogeltjes luisteren, terwijl we weer bijtrekken van de inspanningen. We eten op het terras waar een brigade van knipmessende obers efficiënt de taken uitvoert. We zijn lichamelijk alweer hersteld voor we gaan slapen. Uitzonderlijk!
Bad Boyersoien – Buching 20 km
Aan het overdadige ontbijt zien we een chique rijzige oudere vrouw op pumps die haar nog langer maken, met enorme autoriteit, het van ontzag trillende personeel aanvoeren. Zonder twijfel de mater familias van dit comfortpaleis. Blijkbaar de manier om strakke service te bewerkstelligen. Met een beetje moeite rukken we ons los van ons heerlijke kuurhotel en lopen we via een alternatieve weg terug naar de hoofdroute. Het dorpje Bad Boyersoien zelf is een proeve van pure koektrommelromantiek, met gezellige geveltjes, een dorpspomp en intieme straatjes.
Omdat het weer warm zal worden, hebben we de complementaire flessen mineraalwater van het hotel in onze drinkflessen overgegoten. De mineralen in het water houden op warme dagen de zouten in je lichaam een beetje op peil waardoor je minder snel flauw wordt. Maar, zo blijkt, onze aluminium drinkflessen kunnen helemaal niet tegen het koolzuurwater en werken via de schroefsluiting, hoewel dicht, toch al het water weer al borrelend naar buiten. Dat hadden we niet voorzien. Zo oud als we zijn, we leren toch weer iets nieuws. Met nadruppelende rugzakken trekken we via aardige landwegen naar het hooggelegen Wildsteig. Een kruispunt met een kerk, een Gasthof (gesloten) en een mooie solitaire boom met bankjes waarop het heerlijk pauzeren is.
Via een gravelpad door een fijn bos komen bij een heerlijk kerkepad tussen de weilanden. De wind zwiept romantisch over het hoge gras, de zware bomen op het kerkepad geven een heerlijke schaduw. Zo komen we in Wies. Een enorme kerk midden in het groen, omgeven door terrassen en een hele batterij souvenirstalletjes vol reli- kitsch en toeristenrommel. De kerk van Wies is een bijzondere bedevaartkerk. In 1738 werden tranen gezien op een oud houten beeld van de Gegeselde Verlosser. Dit mirakel leidde tot een toestroom van pelgrims. Er kwam een kapel, maar die bleek al snel te klein. Een enorme kerk volgde. Van buiten eenvoudig, van binnen een typisch rococo-interieur. Rijk gedecoreerd met wit en goud als hoofdkleuren. Het is opvallend licht in de kerk wat een prettige vibe geeft.
Dat de bedevaart nog springlevend is, zien we aan de vele ex voto's die op diverse plekken zijn opgesteld. Kaartjes, foto's, schilderijen en knutselarijtjes waarop gesmeekt wordt voor genezing, vergeving, een voorspoedige bevalling, of juist dank wordt uitgesproken voor genezing, vergeving of een voorspoedige bevalling. Het is heel aandoenlijk en heel ontroerend tegelijk.
Wies wordt druk bezocht door toeristen, wat een prettige gezelligheid geeft. We drinken er koffie, eten een ijsje en kopen een souvenirtje. Zo'n ouderwets emaille schildje dat je op je rugzak kunt spelden.
Vanaf Wies volgt een mooi plankierenpad door een veengebied en een aardige gravelweg langs een bosbeek. En zo komen we in Steingarden waar we geacht worden de bus naar Buching te nemen.
We hebben geluk, de bus komt over 15 minuten. Maar dan komt er een stoet aan motorrijders voorbij, een hele lange stoet. Ze lachen en zwaaien naar ons. We zwaaien verbouwereerd terug. Het is alsof we naar een soort bloemencorso staan te kijken. Het blijft maar duren, 10 minuten, 20 minuten, een half uur. Het is een wonderlijk gezelschap. Alle types en bloedgroepen onder motorrijders zijn vertegenwoordigd. Van 50 cc tot 1200 cc, van enge leren motorclubtypes tot vriendenclubjes in pluche konijnenpakken, van dikke pensionado's met bijbehorende vrouw achterop tot hipsters en atletische bike-chics. Van oldtimers tot rijdende fauteuils, van scooter tot scheurijzer, van vrouw tot man en van jong tot oud. Het houdt maar niet op. Ondertussen maken we ons zorgen over onze bus. We besluiten naar het busstation te lopen om te kijken we daar iets wijzer worden, maar al ras zien we onze bus 75 achter een verkeersregelaar wachten tot deze eindeloze stroom eindelijk voorbij is. We mogen instappen.
Wanneer de stoet eindelijk voorbij is, rijden we in een half uurtje naar Buching, een lintdorp langs de doorgaande weg naar de Füssen. Onze acco staat ook aan de doorgaande weg, maar het is een fijn plekje. Ons balkon geeft ruim zicht naar de Alpen. Wanneer Maddy even wil griezelen kijkt ze door haar verrekijker naar een enorme kabelbaan (een van haar hoogtevreesnachtmerries). We kunnen ter plaatse terecht in een fijn eetcafé en laten de avond vallen onder genot van bier en een lekker bord no nonsense eten.
Ondertussen zijn we erachter gekomen dat onze route deels oploopt met de Romantische Strasse, een toeristische route van ongeveer 500 km tussen Würzburg en Füssen, die allerhande Middeleeuwse stadjes, kloosters en kastelen met elkaar verbindt. Ontwikkeld in de jaren ‘60 toen het massatoerisme opkwam. Een overbekende route staat over heel internet geschreven, maar wij hadden er nog nooit van gehoord. Opeens denk ik dat die motorrijders vast de hele Romantische Strasse aan het afleggen waren, maar op internet kan ik geen bevestiging vinden. Ik blijf zitten met vraagtekens over dit bonte gezelschap op 2 wielen. Maar die Romantische Strasse zet ik op mijn lijstje, want die blijk je ook helemaal te kunnen bewandelen.
Buching- Füssen 19 km
Onze laatste wandeldag met Neuschwanstein als apotheose. We vinden het nu al jammer dat dit de laatste wandeldag is, want we hebben het enorm naar ons zin in Beieren. Aan het ontbijt treffen we het echtpaar met de hond. Zij waren de afgelopen dagen elders ondergebracht en vanavond zitten ze ook ergens anders, dus nemen we nu alvast maar afscheid.
Het eerste stuk gaat door licht heuvelend weidelandschap langs een groot meer. Het is een beetje bedekt weer. We horen alleen onze voetstappen en het gekloink van koeienbellen. De Alpen zijn binnen handbereik. Verderop, wanneer de zon weer is doorgebroken en we een drukke autoweg zijn overgestoken lopen we over een bosrijk pad langs een beekje. We komen in de invloedssfeer van Neuschwanstein. We zien een enorme parkeerplaats bij een kabelbaan waarmee je op gelijke hoogte naar het kasteel kan wandelen. Tussen de bomen door krijgen we af een toe een sneak peak van het kasteel zelf hoog boven ons tussen de bomen. Maar op dit heerlijk pad is nog geen toerist te zien. We lopen rustig en pastoraal door.
Maar opeens staan we in de toeristische gekte bij de ingang van het voetpad naar het kasteel. Alle nationaliteiten, eettentjes, souvenirstands en geparkeerde voertuigen zover het oog reikt. We kijken even rond, maken foto’s van het kasteel maar gaan ook weer snel door. We gaan het kasteel vanwege de drukte en de benodigde tijd niet bezoeken. We kijken later wel naar de plaatjes op internet. We vervolgen ons pad door de prachtige omgeving. We zijn nu echt aan de voet van de Alpen. Tegen de heuvels zijn meer kastelen te zien. Door een parkachtige omgeving krijgen we er ruim zicht op.
Het sluitstuk van de wandeling bestaat uit een beklimming van de “Kalvarieberg”. Het gaat goed steil omhoog tot een enorme Jezus aan het kruis. De afdaling gaat langs de staties in omgekeerde volgorde. Dit keer lelijke schilderijen in donker kapelletjes. Wanneer we de laatste statie gepasseerd zijn zijn we in Füssen.
Een aankomst als in een sprookje. Het stadje wordt gedomineerd door het Hohes Schloss. Een enorm complex dat begon als klooster en werd uitgebreid met een kasteel en verdedigingswerken. Witte muren, oranje daken en beschilderd met hoekstenen in trompe- l’oeil. Daarvoor stroomt krachtig een rivier met smelt- en gletsjerwater uit de Alpen waardoor het water een lichtblauw melkachtig voorkomen krijgt.
Het oude centrum zelf heeft smalle kasseienstraatjes met gevels in pastelkleuren. Soms is een gevel zo wild figuratief gedecoreerd dat je er bijna van schrikt. Er heerst een toeristische gezelligheid, zonder hysterisch drukke plekken. Mensen eten en drinken op een baaierd van terrassen.
Wij belanden in een van die leuke straatjes in een oud stadshotel. Kamertje aan de straatkant kijkt zo de gezelligheid in.
Later lopen we een toeristisch rondje, laten ons ontroeren door een blaaskapel in lederhosen op de binnenplaats van het Hohes Schloss en eten nog maar eens Gutbürgerlich op het terras van een van de vele restaurantjes. We evalueren de afgelopen dagen en nemen ons voor snel nog eens een wandeltocht in Duitsland te ondernemen.
De volgende dag treinen we in 3 uur weg van de Alpen en terug naar ons kleine stationnetje in Benried, waar het oude grijze scheurijzer, als een trouwe lobbes op ons heeft staan wachten.
Praktische informatie
König Ludwig Weg
Beieren
106 km
Startpunt: Starnberg
Eindpunt: Füssen
Toptip 1 : zorg voor voldoende contanten op zak. In veel winkels en horeca kun je niet pinnen.
Toptip 2 : check op internet de 'Ruhetage’ van de horeca onderweg. Best veel zaken waren meerdere dagen dicht, maar misschien is dat in het hoogseizoen anders.