In juni gingen Maddy en ik, een beetje out-of- the box, eens een wandelvakantie in Duitsland houden, en meer specifiek, in Beieren. Van diverse kanten werd Beieren aanbevolen als vakantiebestemming: mooi landschap, lekker bier, goed eten, goede sfeer. En zo kwamen we uit bij een verzorgde wandelvakantie over het Koning Ludwig pad.
Alle hotelovernachtingen waren gereserveerd en de bagage werd vervoerd. Soms krijg je nog wel eens korting wanneer je geen bagagevervoer boekt, maar hier was dat niet het geval, dus hadden we lekker bagagevervoer bij deze 8-daagse trip.
Koning Ludwig
Koning Ludwig II van Beieren (1845 – 1886), de naamgever van dit pad is het meest bekend van het sprookjeskasteel dat hij liet bouwen aan de voet van de Alpen. Het heet Slot Neuschwanstein en Disney zou dit kasteel model hebben laten staan voor het archetypische Disneykasteel. Je passeert het slot in de laatste etappe van deze tocht. De wandeling begint Bij de Starnberger See, het meer waarin Ludwig II verdronk.
Ludwig werd op 18- jarige leeftijd koning van Beieren, maar hij was geen succes als monarch. Ludwig was een romantische dromer en vluchtte in de wereld van mythes en sagen. Hij was vooral bezig met het ontwerpen en inrichten van kastelen en het ondersteunen van Wagner bij het realiseren van zijn Operacylus Der Ring des Nibelungen. Verder hield hij de mensen liefst op afstand. Hij was zeer waarschijnlijk homo, maar de druk om een erfopvolger te produceren was hoog. Dus hij verloofde zich. De gedenkbordjes waren al gebakken en beschilderd, toen Ludwig het huwelijk alsnog afblies. Hij zou ook nooit meer aanstalten tot een huwelijk maken, waardoor zijn positie als koning wankel werd. Zijn regering verklaarde hem later in zijn leven handelsonbekwaam wegens krankzinnigheid en plaatste hem onder toezicht in een slot bij de Starnberger See. De volgende dag was hij verdronken.
De ware toedracht van zijn afzetting en dood zijn nog steeds voer voor speculatie, maar een theorie is dat hij werd afgezet vanwege zijn flamboyante gedrag en exorbitante uitgaven. Daar hij geen kinderen had, had men liever zijn oom op de troon om de voortgang van de dynastie te waarborgen. Ook denkt men nu dat hij zelfmoord heeft gepleegd toen hij onder toezicht werd geplaatst van een arts die hem hardhandig zou genezen. Anderen houden vol dat aartsvijand Pruisen de Beierse koning heeft vermoord.
De route
Ludwig spreekt als historische figuur nog steeds tot de verbeelding, maar in de beleving van deze wandeling speelt hij eigenlijk verder geen rol. Behalve dan dat de route gemarkeerd is met een blauwe K, met een kroontje erop. De route loopt grotendeels gelijk op met de Münchner Jakobsweg (München - Bregenz), een van de vele routes naar Santiago de Compostela.
De Ludwig weg is 106 km. In ons arrangement met 6 wandeldagen en bagagevervoer zijn er kleine variaties op de officiële route en slaan we hier en daar een stukje over met het openbaar vervoer. We lopen in totaal zo’n 110 km.
Bernried am Starnberger See
We knorren met het eigen scheurijzer in twee dagen naar Bernried am Starnberger See. Dat ligt een stukje onder München. We checken in bij een fijn hotel, ontvangen nog wat arrangement- en routedocumentatie en lopen voor het eten een klein rondje langs de oever van het Starnberger meer en halen bij het stationnetje alvast een treinkaartje op, want de eerste etappe begint met een treinritje naar Starnberg. Het is pittoresk en vredig in Bernried.
We eten in het hotel. Gutbürgerlich, efficient uitgeserveerd door zestigplussers in uniform en op verstandig schoeisel. Heerlijke no nonsens bediening door vrouwen en mannen die er uit zien als verpleegkundigen en in geval van verslikken of graatje in de keel ook nog kundige EHBO zouden kunnen bieden.
startpunt aan Starnberger See
Bernried – Dießen am Ammersee 20 km
De volgende ochtend vertrekken we vroeg omdat we eerst met de trein moeten, dan 20 km moeten lopen en dan nog eens met een boot een meer moeten oversteken, een vol programma voor de eerste dag in een nieuwe omgeving.
We parkeren de auto bij het stationnetje in de hoop dat die er over 8 dagen nog net zo bijstaat (Het hotel vroeg 8 euro per dag, zondegeld). We treinen naar Starnberg. Een Nederlands wandelechtpaar met hond lijkt hetzelfde arrangement geboekt te hebben. Starnberg is verder niet zo opmerkelijk voor zover wij er zicht op krijgen, maar de wandeling begint aan de oever van het grote meer over een zacht paadje en dat is fijn. We vinden al snel de blauwe K's en voor we het weten lopen we langs een slingerend beekje in een fijn bos. Een heerlijk gul romantisch Duits Wald. Vol bloeiende voorjaarsbloemen.
We voelen de jachtigheid van de reis van ons afvallen en onze ziel weer in het lichaam dalen. De ziel kan immers niet sneller dan 50 km per uur, schat ik, dus die moest afgelopen nacht nog een paar honderd kilometer nareizen. Maar nu zijn we allemaal weer samen.
Na het bos volgen smalle asfaltwegen tussen graslanden en bospercelen. We hebben mazzel met het weer, zonovergoten en net geen 25 graden. En het ziet er naar uit dat het zo de hele week zal blijven. We wandelen door knalgroen, onder hemelsblauw. In de berm groeit een klaversoort met een grote korf bloemetjes. Er komen steeds weer nieuwe bloemetjes boven op de uitgebloeide. Icarnatieklaver zegt de app Obsidentity. Mooie naam.
We komen aan de voet van een flinke heuvel waar een klooster op staat. Een Beiers klooster, een gestuct gebouw dat je makkelijk kunt verwarren met een kasteel. Torens met uitjes als spits. We lopen langzaam omhoog, langs een kruisweg met 14 staties; de vaststaande voorstellingen van Jezus op weg naar zijn kruisiging. In dit geval gebeeldhouwde reliëfs. In Beieren is het katholicisme nog volop aanwezig in het dagelijks leven en het landschap. Die katholieke stoffering geeft deze hele week iets exotisch en gezelligs mee.
Minder gezellig is de plotselinge waanzinnige drukte waarin we terechtkomen wanneer we eenmaal boven in het klooster zijn. Blijkbaar een toeristische attractie van de eerste orde. Je kunt er niet veel meer doen dan van het uitzicht genieten, lunchen in een chic restaurant en reli-souvenirs kopen. We maken ons maar weer gauw uit de voeten.
Over een breed en druk belopen bospad dalen we plezierig af naar de Ammersee, alwaar we een veerboot mogen nemen naar Dießen, dat aan de overkant ligt. Er zijn meerdere routes over het meer en de boottochtjes zijn blijkbaar een bekende attractie. Tijdens het wachten verpozen we aan de oever waar een gezellige toeristische drukte bezig is met draaimolen, ijsjes eten, terrasbezoek en flaneren.
In een klein half uur varen we naar de overkant, waar het beduidend rustiger is. Ons hotel is gauw gevonden, maar een eetgelegenheid is niet zo makkelijk. Er zijn voldoende restaurants, maar velen hebben 'Ruhetag'. Volgens onze hotelier komt dat vanwege personeelstekort. De naburige pizzeria is open, maar daar is het erg druk en erg heet. Op het terras wachten mensen met moedeloze gezichten op de al lang geleden bestelde pizza's. Met google maps in de hand doorkruisen we het kleine pittoreske Dießen, en belanden uiteindelijk bij het enige alternatief De Vietnamees/Thai. We worden snel bediend en eten heerlijk.
Dießen am Ammersee – Wessobrunn 13 km
Na een kort bezoekje aan de supermarkt verlaten we Dießen langs een groot en wit klooster met fijn groen eromheen. Bij de markeringen komen we nu ook bordjes richting Santiago tegen, ons pad loopt op met de Jakobsweg naar Bergenz aan de Bodensee.
Weer een zonovergoten dag met strakblauwe lucht. We stijgen en dalen door bossen en langs rijke weides. Heerlijk wandelen, bijna geen verkeer in zicht. We zien bijzondere planten (Siberische lis, bolrapunzel), reeën, 2 vossen en later op de dag cirkelen er rode wouwen in de lucht. Maddy heeft de verrekijker mee en we kunnen de machtige roofvogel goed bestuderen. Onderweg worden we ingehaald door het echtpaar met de hond en nog een stel dat met hetzelfde kaartmateriaal loopt.
Wanneer we ver uitzicht over de weilanden hebben staan de Alpen als een gefiguurzaagd lichtgrijs decorstuk op de horizon. De wandeldag vliegt voorbij.
Vlakbij ons Gasthof In Wessobrunn komt het Nederlandse echtpaar met hond ons reeds gedoucht tegemoet. Er zijn geen restaurants open vertellen ze ons, en de Engelsen (het andere stel) gaan met de bus een uur verderop naar een restaurant. Zijzelf hebben hun toevlucht genomen tot de enige winkel hier.
We zijn teleurgesteld. In een uur bussen hebben we zeker geen zin. Ook wij bezoeken dan maar de winkel, wanneer we mentaal afscheid hebben kunnen nemen van de belofte van een warm bord eten aan het einde van de wandeldag. De winkel is een bakker met paar planken kruidenierswaren. Met een tas vol brood, kaas, bier, chips, rauwkost en yoghurt, betreden we het Gasthof voor de nacht.
Ons onderkomen is wat aan de sobere kant. Ons kamertje is zonder meer gezellig, maar het Gasthof heeft betere tijden gekend en de faciliteiten zijn afgezakt tot het absolute minimum. De ontbijtzaal oogt donker, een beetje stoffig en het servies is een samengevoegde verzameling van restanten van de afgelopen decennia. Na het douchen, vragen we de droefgeestige maar aardige beheerder om een flessenopener en gaan we voor het Gasthof op het stoepje zitten picknicken. Het servies scharrelen we bij elkaar uit de ontbijtzaal. Na afloop gebruiken we de waterkoker uit de rommelige keuken. Lang leve onze meegebrachte thermosflessen.
In het gouden avondlicht lopen we een rondje Wessobrunn. Het beeldbepalende klooster werd al in 752 gesticht en dankt zijn naam aan Wezzo, het hulpje van een Hertog in wiens droom een heilzame bron verscheen. Wezzo vond de bron, vandaar Wessobrunn! Het klooster is in de loop der eeuwen uitgegroeid tot een enorm barok complex in grote rechthoekige gebouwen (al lang niet meer in bedrijf als klooster) Maar op de oudste delen van het terrein zijn er prachtige intieme hoekjes. Zo ligt de bron erbij als een fijn olieverfschilderij van Alma Tadema en zijn de omliggende tuinen een pastorale idylle. In het late licht is een tuinman bezig het gras bij een Mariagrot te beteugelen. Een Romaanse klokkentoren zet nog een kloek uitroepteken in deze eeuwenoude omgeving.
Een stukje verderop bij het andere Gasthof waar we niet konden eten vanwege de Ruhetag, staan drie monumentale eeuwenoude lindes op een grasperkje, allen voorzien van een bordje met bijzonderheden.
Wessobrunn is verkend, we keren tevreden terug naar ons kamertje.