drenroldehunebedAssen – Gieten 17 km

Weer een meerdaagse tocht in het spoor van Van Lennep. We beginnen in Assen en lopen via Gieten, Borger, Emmen en Hoogeveen naar Meppel. Jakob en Dirk deden dat in drie wandeldagen, wij trekken er 6 voor uit.

Vroeg in de ochtend treinen we, nog steeds met mondkapjes op, naar het noorden. De jongens verblijven meerdere dagen in Assen en bezoeken een paar keer de familie Hofstede op het landgoed Vredeveld. Wij laten Assen zelf nu even voor wat het is en lopen vanuit het station naar Vredeveld.

Vredeveld

Tot den middag schreven wij en wandelden toen naar Vredeveld, waar wij den Gouverneur, zijne vrouw, twee zijner dochters, en drie jonge Heeren uit het Instituut aan tafel vonden. Men bood ons dadelijk plaatsen aan en wij aten zeer smakelijk mede. De gansche familie Hofstede was bij uitstek vriendelijk en zeer blijde Van Hogendorp weer te zien, die eenigzins teleurgesteld was daar het mooiste en aartigste der dochters daar hij veel vermaak mede had gehad in 1819 onder de hand getrouwd en naar Sneek verplaatst was. – Op het dessert dronken wij zeer lekkeren Kaapsche madera. Onder het eten was een der zoons van den Gouverneur, directeur aan het postkantoor binnen gekomen: de dames wandelden naar de kerk en de jonge Hofstede bracht ons langs bekoorlijke boschjens en paadjens met watertjens zeer lief doorsneden. Te vier ure kwamen wij weder te Vredeveld, en dronken thee. Ik was onhandig, of liever men heeft in Drenthe slechte pijpen, want ik brak al de pijpen die ik rookte.

dren vredeveld assen

Vredeveld in vroeger tijden

Het huis Vredeveld, later Valkenstijn bestaat niet meer als zodanig. Het werd in jaren 60 afgebroken nadat het tot een ruïne was vervallen. Wat rest is een sfeervol landgoedpark, waar de stadsrand inmiddels tegenaan plakt. De contouren van het huis zijn gereconstrueerd in de vorm van lage muurtjes die een plattegrond vormen. Zo kun je dus door de ‘kamers’ dwalen, op tapijten van gras. Voor de rest moet de verbeelding aan het werk.

dren vredelust

Te zeven ure verlieten wij het bevallige Assen. Langs aangename sparren- en dennenboschjens, bouw- en weilanden en schilderachtige velden wandelden wij naar Rolde Daar traden wij achter de kerk om het koren in, en vonden midden in het zelve een ingevallen Hunnebed van achttien steenen door een eik overschaduwd. Langs een ander paadje kwamen wij aan een tweede, waar een eik tusschen twee zware steenen opgroeide, en de overige die fraai geplaatst en eenigzins afgezakt, doch zeer zwaar waren, van struiken en eiken overdekt waren, 't geen een zeer pittoresk gezicht opleverde.

Rolde

Wij lopen naar Rolde via een ontmanteld spoorlijntje, parallel aan de oude weg, dat helemaal als wandelpad van Assen naar Gieten loopt. In 1947 reed hier de laatste personentrein, daarna was het nog even een goederenspoorlijn, maar in 1978 werd het allemaal afgebroken. Het is een prachtig wandelpad. Zo’n beetje vrij door de velden en bossen, zonder veel omliggend verkeer. Om het tracé zo horizontaal mogelijk te houden loop je soms op een dijk, dan weer ter hoogte van het maaiveld en soms zelfs in een sleuf. We passeren het stroomgebied van de Aa die kronkelt in een brede drassige strook waar het gras in volle bloei staat.

dren spoorlijn

De kerk van Rolde ligt fraai los in de zomerse velden. We pauzeren op het lommerrijke kerkhof in de verkoelende schaduw. Want het is erg zomers weer. Het licht is schel en intens zo kort voor de langste dag van het jaar.

drenrolde kerk

Kort daarna komen we langs de hunebedden die Jakob en Dirk ook aanschouwden. Een stuk verderop bij Eext is een klein stukje spoor als een monumentje weer opgebouwd, voor het voormalige stationsgebouw van Eext, dat nu bij een camping hoort. Een camping waar ijsjes verkocht worden, waar we net aan toe zijn dus dat treft. Aan het tafeltje naast ons wordt simultaan gerookt en aan ijsjes gelikt. Een eetpraktijk die ik nooit heb begrepen.

Gieten

Wanneer we Gieten naderen, komt de moderne wereld onze wandelidylle verstoren met razende wegen, rotondes en een industrieterrein. Eenmaal in het oude Gieten is de idylle weer hersteld. ‘Lief en bevallig’ zoals Jakob noteerde.  We komen langs Hotel Braams waar Jakob en Dirk koffie dronken en bruin brood van ongebuild (volkoren) roggemeel aten. De regen hield hen binnen en ze doodden de tijd met het eten van ‘ongare duiven en dito spek’. Hotel Braams is pas onlangs failliet gegaan. Hoe is dat mogelijk, nadat het sinds 1617 in bedrijf is geweest! Vooralsnog is het nog als oude uitspanning te herkennen, dat biedt troost.

dren braamsdren braamsvoor de sluiting maakten clubs gebruik van hotel braams rechten rtv drenthe hjalmar guit

Braams, vroeger en nu

We lopen nog een stukje door, naar hotel ’t Zwanemeer. Net overgenomen door een stel jonge jongens. Ze zijn nog half in de verbouwing, de kamers zijn nog anno 1985, maar de ontvangst is hartelijk en de bedden zij uitstekend. Hoewel de keuken nog niet vol in bedrijf is, kunnen we een eenvoudige maaltijd van sla en patat lospraten, wanneer de enige beschikbare daghap ons niet aanlokt. We zitten op het heerlijke terras aan een brinkje tot de avond valt.

dren gieten

Praktische informatie

dren assen gietenAssen – Gieten
17 km

Routebeschrijving  Spoordijk Assen

In rood de waarschijnlijke route van Van Lennep, In blauw de door ons gevolgde route.

 

dren assen gieten

 

 

 

 

Gieten – Ees 19 km

In Gieten stappen we over op het Drenthepad. De wegen waar Jakob en Dirk zich op begaven zijn nu dik geasfalteerd en vooral voor auto’s bedoeld. Wij verkiezen de wat langere weg over zandpaden door bos, veld en heide. Eerst nog kunnen we verder over het spoorlijntje. Daarbij komen we door het zogenaamde ‘ravijn’, de sleuf die door het land werd gegraven om de locomotief te ontlasten. Het spoorlijntje brengt ons naar Gasselte, ook weer een mooi lommerrijk dorp. De bakker doet ook koffie en we zitten met een automatenbakkie en een punt even op het informele terras. Gasselte uit staan we direct in de natuur.

dren heide gasselte

Gasselte

Door eikenhakhout en heerlijk koren wandelden wij naar Gasselte, mede dicht beplant en lief gelegen. De Drentsche gehuchten doen zich van verre als een bosch voor, de hutten staan altijd op zich zelve en leveren dus ieder eene bijzondere schilderij op. Bij 't voortgaan werd de grond kleiachtiger en vruchtbaarder: ook waren wij niet verre van de Groningsche grenzen. Het geringer Drouwen door kwamen wij, altijd door koren en boekweit velden langs een heuvelachtigen weg te Bronniger. Hier werd de grond hooger en leverde een allerheerlijkst gezicht op tot diep in Groningen zoodat wij zelfs den St. Maartens toren zien konden. [Bedoeld wordt de Martinitoren in Groningen, maar men denkt nu dat Jakob hier de stijlfiguur van de overdrijving bezigde. Het is onwaarschijnlijk dat hij tot Groningen stad kon kijken.] Te Buijnen voegden zich twee landlieden bij ons en verzelden ons naar Borger: onderweg zagen wij twee min belangrijke Hunnebedden. Zeer dorstig zijnde, dronk ik uit een beekje en vond het water zeer goed. Te half negen kwamen wij in het dorp aan. De kastelein bij wien wij geadresseerd waren, hield geen logies meer. Wij trokken dus naar een tweeden, bij wien wij op een steenen vloer niet bijzonder in de gelegenheid waren goed te zitten, zoodat wij al spoedig ons bedwaarts begaven, na bier en thee gedronken te hebben.

drenbij borger

We lopen op slag van bos en heide langs het Drouwener zand en langs de akkers naar Bronneger en een trio van Hunebedden. Daar lunchen we onder een boom gezeten en kijken hoe de fietsstellen en autostellen af en aan komen rijden om een paar minuten naar de hunebedden te kijken. Eigenlijk is er niet zo heel veel te zien aan een hunebed en je zou zeggen, heb je er één gezien, dan heb je ze allemaal gezien, maar zo eenvoudig is toch ook weer niet. Het blijven fascinerende dingen en ze staan vaak op hele fijne plekjes. We vragen ons af, of in de grafheuvels, die we ook tegenkomen, nog een hunebed verborgen zit. Immers de hunebedden waren aanvankelijk met een laag aarde overdekt. Maar nee, lees ik op internet, de grafheuvels zijn zo’n 1000 jaar ouder dan de hunebedden.

Borger

Later stappen we het hunebeddencentrum van Borger binnen, alwaar het grootste hunebed van Nederland staat. Het is inderdaad een enorm gevaarte. Het centrum zelf laten we links liggen (geen zin in mondkapjes en internetregistratie voor bezoek), maar we eten wel een sinaasappel in de schaduw. Daar neemt ook een groep mensen met een aangeboren hersenafwijking en hun begeleiders plaats. Ongetwijfeld een groepsuitje. Ze hebben het luidruchtig, maar op sympathieke wijze naar hun zin.

drenborger

Ees

Wanneer we verder trekken is het plotseling zeer warm geworden. We lopen door zoveel mogelijk schaduw verder door de bossen naar Ees, waar we overnachten in de Eeserhof. De zon heeft de hele dag op de kamer staan beuken dus vluchten we snel naar het terras, waar we aan het bier kunnen en naadloos overgaan tot de maaltijd. Iedereen lijkt hier 50 plus. Zacht gebabbel, het getinkel van glaswerk en krassend bestek op de borden, zomeravondgevoel in optima forma. Als de zon is gezakt, kunnen de balkondeuren van de kamer open en stroomt er een verkoelend briesje binnen. De belofte van een goede nachtrust.

Volgende deel

Bekijk alle delen op de Overzichtspagina Van Lennep

Praktische informatie

dren gieten eesGieten – Ees
19 km

Routebeschrijving: Drenthepad etappe 11