Workum – Makkum 
In het centrum van Workum scheiden de wegen tussen ons en Van Lennp voorlopig. Hij en Van Hogendorp gaan verder naar Bolsward, wij gaan op weg naar Makkum.
Kerkepad
We verlaten Workum via een verrukkelijk kerkepad. Een slingerend pad van 1 tegel breed door de typische Friese weilanden met kleine witte bruggetjes over de slootjes. Wanneer we na een paar honderd meter omkijkenzien we kerk als een plaatje uit een Verkade-album tussen het groen staan. Het heldere en zonnige weer draagt daar zeker aan bij. Het kerkepad loopt naar de dijk waar we weer op de kruin klimmen. De dijk ligt wat verder van het meer af. Tot aan het water grote veen-weidegebieden vol bloeiende grassen en ratelaar.
Ferwoude
We draaien landinwaarts en komen in een klein dorpje. Ferwoude. De dorpsslogan op het bord bebouwde kom spreekt van ‘Een dorp waar pit in zit’. Een geel kerkje, een paar boerderijen en wat oude huizen liggen rustig te dutten onder het zonnetje. Pit is niet de eerste associatie. We drinken koffie in de schaduw op een bankje en vervolgen dan over een schaduwloze boerenweg. De vele zwaluwen en hun gescheer leiden ons af van de warmte.
Afgesloten
Op een gegeven moment komen we bij een weg met een bord ‘afgesloten’. We wagen het er maar op, meestal kun je je als voetganger nog wel ergens voorbij wurmen. Er blijken nieuwe inzetten beton te zijn gestort in de weg. Ze zijn volledig uitgehard en we kunnen dan ook gewoon doorlopen. Bij een boerderij staat echter een hek, dat een smal doorgaand pad afsluit. Fietsers die uit de tegenovergestelde richting komen hebben zich er net langs gewerkt, wat ons de zekerheid geeft dat we door kunnen lopen. Een ander stel fietsers dat even later gedachteloos het erf van de boerderij oprijdt en na enkele ogenblikken weer wat verdwaasd terugkeren, wijzen we op het juiste pad, wat ze waarderen. We laten ze voor gaan.
Allingawier
Het pad slingert aangenaam door de weilanden en komt uiteindelijk uit bij Allingawier, een museumdorp. Dat houdt in dat het kleine dorpje op een terp tot monument is bestempeld. Het is een erg charmant dorpje, maar we kunnen er niet echt in. Hier heeft men de coronacrisis aangegrepen om het dorp enige tijd te vrijwaren van ongewenste bezoekers. De smalle doorgangen tussen de huizen zijn afgezet met rode linten, de eigenaar van het gesloten restaurant, die net bezig is met het versjouwen van stoelen, geeft ons een sneer wanneer we constateren dat hij niet open is, en het kleine museum waarin we door de ramen oude landbouwwerktuigen zien staan, houdt ook de deuren stijf dicht. Evenzogoed rusten we even in het schaduwrijke gras aan de rand van de terp. Maddy schetst het dorpje terwijl ik fietsers, die van deze zijde vertwijfeld voor het bord ‘afgesloten weg’ staan, verzeker dat ze gewoon door kunnen fietsen. Ik zie dat er boven de afgesloten weg een dreigende lucht onze kant op komt. Maddy pakt haar tekenspullen in en we vervolgen onze weg. Nu een graspad langs een vaart. 2 km voor Makkum begint het dan toch te regenen, maar ook dit keer is het veel minder erg dan waar de lucht mee dreigde.
Allingawier: Maddy Goettsch
Makkum
We lopen Makkum in en zien dat ook dit stadje een mooi bewaard gebleven centrum heeft. In het hotel worden we welkom geheten door de dubbelganger van Hans Dorrestijn. Op uiterst precieze en trage wijze neemt hij met ons de coronamaatregelen door: het ontbijt, het kruisverhoortje en in dit geval ook het eenrichtingsverkeer in de gangen waardoor je, wanneer je je kamer verlaat, via de brandtrap, de achteruitgang en een blokje om, het hotel aan de voorkant weer kunt betreden.
Voor het avondeten moeten we elders zijn en Hans Dorrestijn drukt ons op het hart een tafeltje te reserveren, willen wij geen bot vangen. Dus dat doen we nog voor het douchen. Pas bij de 4e poging kunnen we een tafeltje scoren voor half 8. Het restaurant De Prins is een prettig oud etablissement in de haven. Het heeft een stokoude gelagkamer, met een tegelwand uit 17-zoveel. Bij het avondwandelingetje door het oude Makkum schijnt de zon weer, met een goudgele gloed.
Makkum – Harlingen
Onze laatste etappe begint met een fris briesje. We lopen door wat vinex Makkum uit en mogen dan een graspad langs de vaart op. Dit pad wordt niet veel belopen, merken we. Er is geen platgetreden spoor door het weiland, de overstapjes zijn volledig overwoekerd en de boeren hebben geen rekening gehouden met wandelaars bij het plaatsen van hun schrikdraden.
Wons
We komen aan in Wons, het is al weer warm geworden. We pauzeren op het koele gras achter de kerk. Daarna steken we de A7 over. Weer druk verkeer sinds we 6 dagen geleden begonnen. Hier zoeft het verkeer van en naar de afsluitdijk. We komen nu in grootschalig verkaveld landschap. Weiden en akkers voor zover het oog reikt. En weinig bomen bovendien. We ploegen over stoffige paden in de richting van de N-weg die hier onder aan de dijk ligt. Het is zallemaal beduidend minder pittoresk. Op weg naar een koele plek voor een volgende pauze lopen we door tot we weer aan de kust staan. Niet langer het IJsselmeer maar de Waddenzee! We zitten heerlijk op de dijk, uitkijkend over het water waar een heerlijk fris briesje vanaf komt.
Waddenzee
Dan rest ons nog maar een paar kilometer langs de zeezijde van de dijk naar Harlingen. We ruiken het zilt van de zee en zien de waadvogels prikken in de drooggevallen stukken. Hoe dichter we bij Harlingen komen, hoe meer recreanten we zien.
In Harlingen zelf heerst een zaterdagdrukte alsof er nooit coronacrisis is geweest. In de hoofdstraten is het een kakafonie van volle terrassen, winkelend publiek en zaterdagmarkten. Die herrie zijn we volledig ontwent en we vluchten ervan weg. In plaats van hier een afsluitend terrasje te pikken, lopen we gelijk maar door naar het station. Maddy diept de meegenomen mondkapjes op uit haar rugzak. Het is voor ons allebei de eerste treinreis sinds half maart. Onwennig met de mondkapjes op, stappen we de bijzonder rustige trein in. We glijden naar Leeuwarden, stappen over op de trein naar Heerenveen en nemen daar de Q-liner naar Lemmer. Binnen anderhalf uur is het reisje geklaard.
In Lemmer is het nu zaterdagavond en ook best druk, al is het in vergelijking met Harlingen een oase van rust. We vinden een rustig terras, en heffen het glas op een geslaagde vakantie in corona-tijd. Op de buitenspiegels van de auto hebben spinnetjes wat draden gespannen. Terwijl de zon langzaam zakt zoeven we over de A6 terug naar Amsterdam.
Praktische informatie
Workum – Harlingen
18 + 18 km
Routebeschrijving
Nederlands kustpad deel 3 etappe 2 Workum - Makkum
Nederlands kustpad deel 3 etappe 3
Makkum - Harlingen