Nu het coronavirus Nederlands in zijn greep heeft en we geacht worden zoveel mogelijk thuis te blijven, is het stil in Amsterdam.
De horeca is dicht, de aanwezige toeristen zijn hals-over-kop vertrokken en nieuwe ladingen komen voorlopig niet meer. De vliegtuigen staan aan de grond. De dagelijkse golf van forensen die de stad in en uit stromen is gereduceerd tot wat gedruppel. Amsterdam lijkt weer alleen van de Amsterdammers.
Ook ik werk thuis. Het is vervreemdend, maar ook wel fijn. Ik hoef voorlopig niet meer naar Den Haag met de trein. Ik ga wel iedere dag naar buiten, meestal met Maddy die ook thuiswerkt.
Volle terrassen
Aanvankelijk nog vrolijk door het Vondelpark en langs de volle terrassen. Ik besef nu we op 14 maart nog een kaaskroketje hebben gegeten op het Watertorenplein (1 dag voor de horecasluiting) en dat we niet weten wanneer we dat weer kunnen doen. Ik spreek nu met mezelf af, dat het eerste horecabezoek weer op het Watertorenplein moet zijn, zodat we het gewone leven op gedenkwaardige wijze van de pauzeknop kunnen halen.
1,5 meter
Later in de week gaan we, met de 1,5 m-maatregel in acht genomen, op pad door de stille stad. Naast de vervreemding overheerst eerlijk gezegd de vreugde. Het weer is prachtig, de staalblauwe lucht is strak en zonder vliegtuigstrepen, je hoort weer heel veel Nederlands op straat, de grachten liggen er in een romantische stilte bij, je kan fietsen door de 9 straatjes en vanaf de dam kun je de ingang van het centraal station zien. De dam zelf is leeg en in de Kalverstraat ontbreekt de worst van mensenvlees.
Artikel
In de Telegraaf van 21 maart wordt een 
groot mooi artikel over het Olavspad gepubliceerd. Ik koop een krant en blader het op een doodstil Rokin door. De timing voor deze grande publiciteit is natuurlijk erg ongelukkig, maar er zijn ergere dingen.
Tijdmachine
Eigenlijk zijn we met een tijdmachine terug in de tijd gegaan. Zo rond 1990 zijn we, op een zondag toen nog niet alle winkels open waren. Het meest verrassend is nog wel de soundtrack. Met zo weinig mensen op straat kun je ver op het Singel een tram op de Rozengracht horen knarsen, je hoort de voetstappen van iemand aan de andere kant van de gracht, je hoort de vogels. Het is magisch. De sirene van een ambulance komt evenwel net zo goed met ongehoorde kracht binnen.
Ook halen we frisse neuzen in de buurt. De nadruk waarmee mensen met een boog om elkaar heenlopen wordt steeds groter. Vaak gepaard met een neutraliserende glimlach. Mensen zitten voor hun huis op straat in zon en groeten.
Lente
Het speenkruid en de sterhyacinten bloeien dat het lust is, de knoppen van de kastanjes bij Huis te Vraag staan op knappen en de treurwilgen krijgen hun frisgroene zweem.
De lente, ongevoelig voor corona , bloeit lustig voort. Alsof de natuur een lange neus trekt ook. Zo van: “ Ja mensen, wij planten, bomen en vogels gaan gewoon door hoor, met of zonder jullie, en eerlijk gezegd, liever zonder”.