Rond pasen was ik met Maddy bij Mieke, met wie ik in 2013 het Olavspad door Noorwegen liep. Ze woont net buiten Tromsø aan de voet van de Lyngen Alpen.
Het is hier nog erg winter. Mieke reed als een local door de sneeuwbuien naar haar huis, over wegen die nog het best als bobsleebanen te omschrijven zijn. Aan beide zijden hoog opgetaste muren van geschoven sneeuw. De loop van het 'parcours' is alleen te herkennen aan de rode stokken die nog net uit de sneeuw steken.
Wat een andere wereld. Helemaal opgetrokken uit grijs- en wittinten, met hier en daar een toefje rood van gebouwen.
Op het programma staat noorderlicht kijken en sneeuwwandelen, maar alles natuurlijk ijs en weder dienende. In de weersverwachtingen voorlopig veel sneeuw.
Sneeuwschuiven en sneeuwschoenendebuut
Vanmorgen, kwam een bevriende buurman even langs met zijn professionele sneeuwschuifgeschut. Hij doet dat met prettige regelmaat. Geen overbodige luxe, sneeuwruimen is hier echt een van de dagelijkse karweitjes. Doe je het niet, dan kan jij of je auto al snel geen kant meer op.
Daarna maken Maddy en ik ons sneeuwschoenendebuut. We maken een wandeling in de buurt. Heen over een bospad langs een meer en terug over het diepgevroren meer. Het is prachtig. Een grote kerstkaart. Het sterk wisselvallige weer met zon, bewolking en sneeuwbuitjes zet de imponerende omgeving in steeds ander licht en andere kleurschakeringen.
Op sneeuwschoenen lopen is leuk. In de diepe sneeuw is het zwaar, maar omdat Mieke spoort, gaat het prima. Morgen gaan we weer!
Naar een berghut
Het weer is aanhoudend wisselvallig maar prima om nog een tochtje te wagen. We lopen op de sneeuwschoenen naar een berghut. We zijn niet alleen op weg. Voor de Noren is dit een vrije dag en een aanleiding voor een tochtje. Zij verplaatsen zich veelal op ski's, waarop zij net zo bedreven zijn als wij op de fiets; een tweede natuur voor het grootste deel van de natie. Jonge gezinnen slepen de baby's mee in een sleetje, dik ingepakt in laagjes wollen kleertjes, bijeengehouden door een gewatteerde overall.
We lopen in een 'voorgetrokken spoor' dat ons niet alleen de weg wijst, maar ook veel comfortabeler loopt dan door de wilde sneeuw.
In de hut brandt de kachel en is het een gezellig druk komen en gaan waarbij het uit- en aantrekken van alle kledingstukken als een permanente choreografie het verblijf luister bij zet. Iedereen aan de koffie en wafels.
Op de weg terug geeft een doorgebroken zonnetje nog een lichtshow boven het fjord ten beste.
Sneeuwwandelen in de zon
De ochtend diende zich aan met schitterend weer, maar de afgelopen nacht was er weer zoveel sneeuw gevallen dat Mieke weer een paadje vrij moest schuiven om überhaupt bij de auto te komen die op zijn beurt weer vrijgeschoffeld moest worden.
Toen konden we naar de supermarkt (de dichtsbijzijnde is 20 km van huis), over een route die als vakantiebestemming an sich in aanmerking komt. Wegens pasen, dat hier meer vrije dagen behelst dan bij ons, zijn de winkels voor het eerst in dagen weer even open. En dan pas dinsdag weer. De run op verse waar is groot. We kwamen voor onder meer citroenen, maar er waren zeg maar, alleen nog knollen te koop. We grepen kortom nogal eens mis.
Na de ronde improviserend boodschappen doen, daar in de buurt een wandeling naar een andere hut gemaakt. Heel anders van karakter en dat kwam natuurlijk grotendeels door de zon, waardoor de scherpe witte bergen stuitend mooi belicht werden.
Door de opklaringen vanavond hoop gehad op noorderlicht, maar die blijkt vooralsnog ijdel.
Op de brodder
Ter afwisseling maken we vandaag een wandeling met behulp van de zogenaamde brodder, sneeuwkettingen voor de wandelschoenen als het ware. Niet geschikt voor de diepe sneeuw, maar wel voor het wandelen over de weg met platgereden of verijsde sneeuw.
Omdat de lokale wegen erg rustig en prachtig wit zijn, ervaren we ze niet als asfalt, maar bieden ze het wandelgenot dat verdacht dicht bij lopen over onverharde paden ligt. De brodder lopen heel comfortabel, er is eigenlijk geen verschil met gewoon wandelen, de grip is fantastisch.
Het weer trouwens ook. We wandelen zomaar een eind heen langs het fjord en genieten van de bergen, de mooi gelegen huizen en het steeds maar wisselende licht.
Een aantrekkelijke combinatie van ruig en idyllisch, ongenaakbaar en gezellig waar je maar niet op uitgekeken raakt.
Aan de voet van de Alpen
Na een tankbeurt bij het basale benzinestation maken we een sneeuwschoentochtje aan de voet van de Lyngen Alpen. Het begint onder een dunne laag bewolking, maar die lost snel op en dan is er een warme zon aan de blauwe lucht.
De alpen tekenen zich steeds scherper af boven de witte maagdelijke vlakte. Ik liep hier afgelopen september ook, toen dwars door het veenmoeras en over de keienvelden. Die zijn nu met een meter sneeuw toegedekt.
Voor een pauze ploffen we zomaar ergens neer in de sneeuw, er is immers geen platte steen, zacht veldje of handig randje dat ergens bovenuit steekt.
Voor het eerst merk ik deze week iets van dooi, de zon is er nu sterk genoeg voor. Dat maakt het lopen door de diepe sneeuw een tikkie vermoeiend, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de hallucinerende schoonheid van deze plek.
Omdat het helder weer blijft gaan we 's avonds om de beurt naar buiten om de hemel af te turen naar noorderlicht. Waneer we willen gaan slapen, loop ik nog één keer naar buiten. Twee elanden die bij het oprijlaantje staan schieten de weg op en de nacht in. En verdomd, een baan aan de hemel begint op te lichten. Ik roep de anderen. Lang duurt het niet en het licht is niet zo sterk, maar Maddy heeft haar eerste waarneming in de pocket. Mieke zou hier normaal haar bed niet voor uitkomen, maar is blij voor ons. De elanden laten zich niet meer zien.
Nog een wandeling over de weg
Een laatste wandeling in Lyngen, morgen vliegen we weer naar huis. We lopen op de brodder een weg af naar een baai. Warm en dooiende omstandigheden.
De sneeuw lijkt zich uit te putten in culinaire decoraties: lobbige slagroom tussen de bomen, schotsen van meringue op het water, poedersuiker over de ene bergketen, stijf geslagen eiwit op de andere. De bevroren watervallen lijken op druipend babyblauw glazuur.
We lunchen met zicht op de bergen over het water. Maddy en ik nemen dit fantastische landschap nog maar eens goed in ons op in het licht van een druilerig Nederland dat ons te wachten staat.
We nemen nog een kijkje in het vakantieparkje met Vikingaspiraties, waar de auto geparkeerd staat. Misschien zijn er koffie en wafels te koop. Dat blijkt niet het geval maar na een gesprekje in de receptie is de uitkomst beter. We worden verwezen naar een prima gratis bakkie uit de automaat en krijgen daarbij een overgeschoten punt taart geserveerd, verdens beste nog wel, een van de lekkerste soorten gebak uit deze contreien. Aardige lui, die Noren.